‘Koffie halen voor de arts’ staat vetgedrukt in de taakomschrijving van de co-assistent. En dat vind ik allesbehalve vervelend. Iedere keer wanneer ik mezelf verveel of geen houding weet te geven in de artsenkamer, bied ik de gestreste artsen een kopje koffie aan. Dankbaar kijken ze een fractie van een seconde op van het beeldscherm en geven ze zorgvuldig hun wensen door. Rooibosthee met twee zoetjes, latte macchiato décafé – helemaal mijn terrein sinds ik co-assistent ben. Je scoort er oprecht punten mee, bij elk rondje neemt je kans op een 8 exponentieel toe.

Graag deel ik met jullie de keer dat koffie halen voor de arts me iets heel anders opleverde. Het was een van mijn eerste coschappen en mijn beeld van de gang van zaken op de werkvloer in een ziekenhuis was nog een stuk romantischer dan nu. Ik weet niet of jullie ook weleens Grey’s Anatomy kijken, maar in die serie is het ziekenhuis één groot liefdesnest, waar artsen om het kwartier met elkaar de on call room induiken voor een vluggertje en elkaar aan de lopende band kinderen en soa’s bezorgen.

Op mijn derde stagedag wilde ik tijdens het eerste bestelrondje een beker koffie overhandigen aan by far de knapste arts van de afdeling. Net op dat moment slipte mijn voet weg. De hete, zwarte inhoud twijfelde geen moment en verliet de beker met een overtuigende golf, om vervolgens te landen op zijn smetteloos witte doktersjas. Houston, we’ve got a problem. Geschrokken zette ik mijn waterval van excuses in. Ik vroeg of hij zich verbrand had. Hij dacht, met opeengeklemde kaken, van niet.  Mijn aanbod om een nieuwe doktersjas voor hem te gaan halen uit de automaat in de kelder, sloeg hij af. ‘Dat doe ik zelf wel.’

Met het schaamrood nog op de kaken nam ik de complimenten van de andere toekijkende artsen in ontvangst; de Co had goed duidelijk gemaakt dat ze zich niet als koffiejuffrouw liet gebruiken. Hiephoi. Ik was echter net vrijgezel na een relatie van vier jaar en zag mijn kans op een Grey’s Anatomy love story al aan mijn neus voorbij gaan.

Maar mijn stommiteit had er wel voor gezorgd dat het koffieslachtoffer precies wist wie ik was. De daarop volgende koffierondjes pestten we elkaar regelmatig met het incident. Meisje plagen, kusjes vragen? Ja hoor, op mijn laatste stagedag vroeg mijn droomdokter of ik zin had om een keer iets met hem te gaan drinken. ‘Koffie?’, antwoordde ik met twinkelende ogen.

Lees alle columns van De Co