Hoewel ik als middelbare cis-hetero-man nauwelijks tot de doelgroep behoor, zit ik vanavond natuurlijk weer klaar. Net als afgelopen dinsdag trouwens, en net als aanstaande zaterdag – en net als een trouwe groep Facebookvrienden die jaarlijks Zuckerberg zit te spekken met gevat commentaar op het gebodene op het Songfestival. Spil in het geheel is een naar Zweden gevluchte ex-Radboudiaan die een deel van zijn vriendengroep – grotendeels bestaande uit weledel, zeer- en hooggeleerde bewoners van het Erasmusgebouw – weet te verleiden om overtreffende trappen tóch nog weer overtreffender te maken. Hilarisch bot commentaar vaak, waarin je helemaal los kunt gaan. Of toch niet?

Zonder te willen vervallen in het Derksensiaanse ‘je mag tegenwoordig ook helemaal niets meer zeggen als blanke middelbare man want anders wordt je gecanceld’ (en natuurlijk weet ik wel dat je geen blank moet zeggen maar wit, maar blank staat hier gewoon beter), merk ik wel dat ik toch net wat terughoudender ben dan eerdere jaren. Wat is dat toch? Zelfcensuur? Angst? Of is het misschien toch ook gewoon bewustwording, en wellicht zelfs een beetje evolutie? Waar ik altijd heb gedacht dat er onder het dunne laagje beschavingsfineer een holenmens schuilde, is het misschien wel andersom en schuilt er in de diepte onder het dunne laagje neanderthalervernis wellicht juist een fatsoenlijk type.

In ieder geval valt het me mee dat ik blijkbaar, al zeg ik het zelf, ook best gevat kan zijn zonder in al te grote platheid te vervallen – al moet ik er wel bij zeggen dat we natuurlijk pas één avondje hebben gehad waarop de drank zeer beperkt vloeide en het muzikale en visuele aanbod ook nauwelijks uitlokte tot enorme vulgariteit. Een tussenbalans kortom, die beschaving van mij. Laten we zaterdagavond afwachten en dan nog eens kijken hoe ik er voorsta. Al is het maar omdat we dan ook weer hebben moeten kijken naar de Nederlandse inzending, wat ik een enorm &*%-nummer vind – en daar ging het alweer bijna mis…

Lees alle columns van PH neutraal