Deze column gaat over schoenen. Groene, nep-krokodillenleren herenschoenen, om precies te zijn. Die heeft mijn maat Willem tegenwoordig en die krengen zijn zo lelijk, dat ik me bijna schaam als ik naast hem loop. Ik stoot mijn kop tegen deurposten en flikker treden van de trap omdat ik mijn blik niet los kan trekken van zijn voeten. Ik voel het als mijn plicht om mensen uit te leggen hoe aanstootgevend goor ik die dingen vind en ik sterf elke dag een beetje meer als vrienden Willem becomplimenteren om zijn smaak. Dat klinkt een beetje vreemd, kan ik me voorstellen. Dat is het ook. Ik voel me alsof ik in dat sprookje zit over de kleren van de keizer en dat ik het kleine jongetje ben dat als enige ziet dat de keizer naakt is. Het grote verschil is dat ik roep tegen dovemansoren. En de keizer is niet naakt, maar kleurenblind. Ik denk dat als de keizer uit het sprookje deze schoenen had gedragen, dat er spontaan een postrenaissancistische Volkert van der G. was opgestaan om in zijn slaap zijn benen af te zagen. ‘Wat ben je, een koning of een pooier? Het is geen carnaval!’ Goed, punt gemaakt. Grappen maken over Volkert van der G. is wellicht ook niet op zijn plaats. Hoewel Willems schoenen dus wel écht lelijk zijn. En dat is dus wat die krengen met je doen. Ze maken je een irrationeel bot mens, met politiek incorrecte humor. Bedankt hè Willem. Mensen vonden me al een zeikerd. ‘Ja, ik wilde vandaag een beetje lijken op een geschiedenisstudent. Met die schoenen aan lijk ik daar op, of niet dan?’ Nee Willem, je lijkt op een bestuurskundestudent met lelijke schoenen. En hoezo zou je willen lijken op een geschiedenisstudent? En waarom wil je… ach, laat ook maar. Jij bent de keizer en ik ben het jongetje en dat is prima. Je zal het wel lekker vinden, om de hele dag in je nakie te lopen.

Lees alle columns van Sjors