De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier: mijn proefschrift is klaar.

Daar sta ik dan. Ik zag dit moment al zo vaak in mijn dromen. En daar is het dan. De dag die ik wist dat zou komen is eindelijk hier. Ben ik er klaar voor? Zal ik dat ooit echt zijn? Daar sta ik dan. Ieder mens heeft een taak in dit leven. Alles gedaan om me voor te bereiden. Daar is het dan. Ik beloof dat ik alles zal geven. Iedere stap die ik zette die leidde naar hier.

Het lied hierboven, net als mijn proefschrift betaald met publiek geld, refereert misschien meer aan de dag van de verdediging dan naar de dag van inleveren (en dan vooral het stuk waarin de paranimfen / het volk / John Ewbank zegt me veilig te houden zolang als ik leef #niettebreken), maar de sentimenten gelden ook nu. Het proefschrift is klaar. Finito. Zoals het geval was bij het lied hierboven, kan ook over de kwaliteit en het nut van mijn proefschrift gediscussieerd worden, of over verwachtingen en het managen daarvan. Gaat uw gang. In het land der blinden is eenoog koning, zei zij sarcastisch.

De kroon moet nog op het werk gezet worden, de puntjes op de i. Het boek moet nog gedrukt, de jurk gekocht en de verdediging gepland worden. Maar vierentwintig uur na het inleveren stond ik in een besneeuwd veld in het midden van nergens in IJsland, onder de aurora borealis. De koning te rijk.

Lees alle columns van Merel van Goch