Tijdens de Vierdaagseweek werd ik 29. Meer precies: tijdens een zeroosfeest toen de dj’s The Pretender van Foo Fighters draaiden. De schermen achter de draaitafels toonden trippende animaties vol Tamagotchi’s, MSN-chats en dansende bananen. Terwijl ik zwolg in de nostalgie moest een vriendin me er, iets na twaalven, toch even aan herinneren: ‘Nu ben je bijna dertig! Hoe voelt dat?’

Maakt het verschil of je 28 of 29 bent? Leeftijd is maar een getal, toch? Niets is minder waar volgens de psychologen Adam Alter en Hal Herschfield. Ze onderzochten of mensen die bijna een nieuw decennium aantikken – de zogenaamde nine-enders – in een existentiële crisis terechtkwamen. De psychologen keken of 29-ers, 39-ers en 49-ers in enquêtes vaker dan mensen van andere leeftijden aangaven dat ze nadachten over de betekenis van hun leven. Daarnaast speurden de onderzoekers naar radicale keuzes die duidden op een zoektocht naar of gebrek aan zingeving.

Met data uit verschillende landen komen Alter en Herschfield tot bijzondere conclusies. Ja, nine-enders denken meer na over de zin van het leven. En ja, ze maken radicale keuzes. Zo blijken mannelijke nine-enders vaker op datingsites te zoeken naar buitenechtelijke affaires. Daarnaast blijken nine-enders zich significant vaker op te geven voor marathons en daar dan ook nog eens harder te rennen. Uitslovers.

‘Leeftijd mag dan ‘maar’ een cijfer zijn, dat nummer doet dus wel degelijk iets met ons’

Leeftijd mag dan ‘maar’ een cijfer zijn, dat nummer doet dus wel degelijk iets met ons. En wat voor individuen geldt, geldt misschien ook wel voor organisaties. Met de recente diesviering in de aula werd onze universiteit 99 jaar. We tellen nu de dagen af naar het honderdjarige bestaan. Om het jaar in te luiden, sprak theoloog des vaderlands Thomas Quartier de diesrede uit. Hij had het over het christelijke concept van ‘roeping’. Mensen zijn geroepen bij te dragen aan een goede wereld, zo gelooft Quartier. Voor universiteiten, zo stelde de theoloog, geldt hetzelfde. Maar wat is dan de roeping van onze universiteit?

Na het verlies van ons roomse predicaat startte er een traject van institutionele soul searching. In dialoogsessies zochten medewerkers de identiteit van onze universiteit. Tot conclusies zijn ze nog niet gekomen. Gelukkig helpt het Vaticaan ons nu een handje door het bisschoppelijk besluit terug te draaien. Sinds afgelopen weekend zijn we toch weer katholiek. Beter nog: we zijn nooit niet katholiek geweest.

Toch ben ik bang dat we, als nine-enders, nog wel even vastzitten in onze decenniumcrisis. De affaire met een veel jongere vriendin zijn we immers al begonnen: de samenwerking met de Universiteit van Maastricht. Maar hoe wanhopig het ook allemaal mag lijken, het onderzoek van Alter en Herschfield biedt ook troost. Er komt namelijk een einde aan de existentiële verwarring. Wanneer de honderd is bereikt, kunnen we weer gewoon normaal doen.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman