Ik ben verscheurd. Als goed ambtenaar en trouw werknemer van deze universiteit, hoor ik loyaal te zijn aan de weloverwogen besluiten van mijn organisatie. Als ambtenaren zich niet langer aan de regels houden, wordt het een zooitje. Dat zie ik zelf ook wel in.

Maar ik ben ook een professional. Ik word minstens zo hard gedreven door wat mijn vakgenoten van mij vinden, of preciezer nog: van de kwaliteit van mijn werk. Die vakgenoten zitten in mijn hoofd en kijken mij ’s ochtends na het scheren door mijn eigen ogen aan in de spiegel – vooral mijn eigen voormalige docenten.

Het voelt dan ook als mijn heilige plicht om naar mijn beste vermogen die academische waarden op te houden. Ik probeer om netjes onderzoek te doen, pas te publiceren als ik er ook echt achter sta, en college te geven naar mijn beste vermogen. Zo gaat dat in de academie: je hebt een verantwoordelijkheid naar de ambtelijke organisatie en een verantwoordelijkheid naar je vak.

Nu hebben ze me toch weer met een heftig moreel dilemma opgezadeld. Omdat de collegezalen overbevolkt zijn en het studierendement middels de harde knip omhoog moet, krimpt mijn onderwijskwartaal van acht naar zeven weken. Zo komt er meer zaalruimte voor tentamens en bovendien gaven we toch al meer college dan in andere landen. Elders is het erger, dus hier is het zo slecht nog niet.

Ik lig daar al weken van wakker. U denkt misschien: ‘Wat is het probleem? Weekje college minder, meer tijd voor onderzoek, studenten ook blij!’ Maar zo zit de professionele helft van mijn schizofrene zelf niet in elkaar. Ik kan in zeven weken niet evenveel doceren als in acht, want ik deed al mijn best om die acht tot aan het randje te vullen met het beste van wat ik te bieden heb. Er lijkt maar één ding op te zitten: als de tijd met een achtste omlaag gaat, dan ook maar de inhoud. Ik krijg het niet over mijn hart om van mijn jaar-na-jaar gepolijste lesmeubilair zomaar een poot af te zagen.

Misschien moet ik mij een tijdje niet scheren.

Lees alle columns van Willem Halffman