Ik ben al tien dagen doctor. Hoe dat voelt, vragen veel mensen. Antwoord daarop geven kan ik niet, niet echt. Het is het soort vraag dat je op je verjaardag krijgt: voel je je al een jaar ouder? Nee, natuurlijk niet.

De dag van de promotie was een waas. Je doet je ding, na afloop schud je handen en kus je wangen. De receptie had ik bewust klein gehouden: alleen leuke mensen (en cava en bitterballen natuurlijk). ’s Avonds een diner met zestien dierbaren (en wijn en goed eten natuurlijk). De volgende dag werd ik wakker in een huis vol bloemen, cadeaus, polaroidfoto’s – en dus die rood met gouden koker, met daarin dat vel waarop in het Latijn geschreven staat dat Merel Margot van Goch, geboren op XXIV.X.MCMLXXXVI, doctor is. Na tien dagen ligt die koker nog op precies dezelfde plek als waar ik hem maandag 6 juni na de receptie neerlegde. Alsof het allemaal niet meer waar zou zijn als ik hem zou verplaatsen.

Maar dat is niet zo, ik ben voor altijd doctor.

Daar moet je dus iets bij voelen, blijkbaar. Daar had ik vorige week echter geen tijd voor. Hoewel de dag na mijn promotie zonnig en kalm was, waren de drie dagen daarna enorm druk op mijn werk. Steeds als iemand me vroeg hoe ik me voelde, voelde ik vooral dat ik niet voelde, en gewoon de week door probeerde te komen. Pas na een kneuterig weekend fietsen op de Veluwe, waarbij de enige vragen waren welk fietsknooppunt we nu weer moesten hebben en of we de plaatselijke buurtsuper nog voor sluitingstijd zouden halen voor borrelinkopen, voelde ik me weer geland, ook al heb ik een hekel aan dat woord.

De dag daarna, precies een week na mijn promotie, leek die promotie ineens héél lang geleden. Alsof die persoon die die promotie meemaakte heel iemand anders was.

In de laudatio, de lofrede ter afsluiting van de promotieplechtigheid, zei mijn promotor dat – ook al had hij mij zojuist door een bepaalde zin uit te spreken ‘doctor’ gemaakt – ik eigenlijk al langer doctor was. Het ís niet zo dat je je door dat zinnetje ineens anders voelt, dat je je dan ineens wetenschapper mag voelen. Dat zinnetje zegt alleen dat je een serie handelingen hebt uitgevoerd, met als slotstuk die ceremonie met die rood met gouden koker en de doctorstitel. Ik denk dat dat was wat ik voelde, of voel: de bevreemdende ervaring dat je eindelijk bent hoe je je al voelde.

Dat tegelijk niks, en tegelijk alles, is veranderd.

Lees alle columns van Merel van Goch