‘De charme van de Beaujolais Nouveau,’ oreert Abel Buijnsters, ‘is dat ‘ie nouveau is, en niet van drie jaar geleden.’ De student wordt geïnterviewd door Vox over een filantropisch wijnfestijn van zijn dispuut op de kroeg van Carolus. Hier serveren de heren je geen doorsnee druivensap. Op Buijnsters partijtje drinken ze verse wijn uit een verre uithoek van de Bourgogne. En dat exclusieve Bacchusvocht moet zo jong mogelijk zijn.

Kijkend naar mijn wijnrek begin ik me zorgen te maken. Op elke fles ligt een laagje stof. Ik koop zelf nauwelijks wijn, en drink het nog minder. Elke fles kreeg ik: voor lezingen, verjaardagen, of als bedankje voor gastvrijheid. Wanneer ik iets uit mijn rek trek, dan is dat meestal om de fles weer naar iemand anders mee te nemen. En die anderen hebben hetzelfde idee. Zo zie ik op spelletjesavonden en huisfeestjes flessen overhandigd worden die ik vaag herken: hé, had ik die niet eens gegeven? Ik ontving zelf eens een fles die zo terug kon in het rek waar hij een half jaar eerder uitkwam. Het is doorgeefwijn.

Begin vorige eeuw deed antropoloog Bronisław Malinowski veldonderzoek op de Trobriand-eilanden. De bewoners maakten regelmatig lange, gevaarlijke zeereizen. Malinowski vond dat gek. Die reizen waren namelijk nutteloos. De zeevaarders namen sierraden mee, zoals armbanden en kettingen van schelpen die overal lagen. Vervolgens brachten ze deze naar een ander eiland, waar ze werden omgewisseld voor net zulke waardeloze spullen. Maar al snel ontdekte antropoloog dat hij het verkeerd zag. De kettingen en armbanden waren geen rotzooi, want ze waren juist heel waardevol voor de Trobrianders.

Met elke wissel werd een object meer waard, zo constateerde Malinowski. Het gegeven object werd namelijk een bevestiging van een vriendschap of van een familierelatie. Die reeks van cadeautransacties noemde de antropoloog de ‘Kula Ring’.

Ik denk dat ik inmiddels in een Rioja Ring zit. Of een Tempranillo Ring. Of een Malbec Ring. Hoe dan ook, ik omarm het. Net als de armbanden en kettingen van de Trobrianders, wordt de wijn met elke wissel meer waard. En hij wordt lekkerder. In een boek voor fietsende francofielen schrijft wijnkenner en Vox-redacteur Ken Lambeets dat wijnen met veel tannines bewaarexemplaren zijn. Die worden met de tijd namelijk beter. En laat die Malbec in mijn rek nou net knetteren van de tannines. Nog een paar doorgeefrondes, en hij is perfect.

Want hoe smaakt die Beaujoulais Nouveau nou eigenlijk? Een geïnterviewde studente kan er over meepraten, want ze heeft er al een paar glazen van weggeklokt. ‘Ja, eh, was heel vies.’

Lees alle columns van Adriaan Duiveman