Na vijf maanden in Krakau en veertien uur in de auto kom ik eindelijk weer aan in mijn dorp. Dorp, want ondanks stadsrechten en dertigduizend inwoners is de Brabantse nederzetting waar ik opgroeide toch vooral gewoon een dorp.

Het is nacht als we aankomen en het eerste wat ik hoor is de stilte. Hier gaan winkels ’s avonds dicht om ’s ochtends weer open te gaan. Hier gaan mensen ’s avonds naar bed om ’s ochtends weer op te staan. Daartussen is het donker en geruisloos, en onze elektrische Toyota Prius weet daar geen speld tussen te krijgen.

Op onze oprit knuffel ik mijn ouders en ruik ik voor het eerst in vijf maanden weer groen. Onze voortuin mag bescheiden zijn, samen met de andere plantsoentjes in onze woonwijk vormt het een leger dat me met een krachtige geurexplosie raakt. Mijn opa en oma kijken me de volgende ochtend licht teleurgesteld aan wanneer ik ze vertel dat ik vooral het luchtje van hun huis gemist heb. Met een blik van: ‘…en ons niet dan?’

’s Middags moet ik een pakketje ophalen en val ik haast de mevrouw van het TNT-ophaalpunt in de armen. De balie tussen ons houdt me tegen. In Polen zeggen ze natuurlijk ook ‘hoi’ en ‘doei’ in de service-industrie, maar hoe warm en oprecht dat in Nederland gebeurt, realiseer ik me eigenlijk nu pas. Even aankijken, even contact, en dan een welgemeende ‘houdoe hè!’

Als ik mijn Omi (95) later die dag ophaal om bij ons te komen eten, vertel ik haar over mijn reis en zij mij over de hare. Ze was naar de Plus gelopen, waar de gevulde koeken in de aanbieding waren en ze ook nog eens mijn basisschooljuffrouw tegenkwam.

Ik ben terug, na vijf maanden in Krakau en veertien uur in de auto. Terug in het dorp. Rustig, geurig, gelukkig. Tegen het wonderlijk tegenovergestelde Krakau wil ik nog wel één ding zeggen: een hele grote, welgemeende ‘houdoe hè!’

Lees alle columns van Maarten van Gestel