Menig vrouw (en vast ook man) is verslaafd aan de Amerikaanse ziekenhuisserie Grey’s Anatomy. Dat is onder medisch studenten niet anders. De serie is natuurlijk overdreven, maar het geeft een aardig beeld van waar je terechtkomt als coassistent. In één aflevering komt Cristina Yang (typische chirurg: bot, direct en opportunistisch) terecht bij dermatologie – een plek van vrede en sereniteit, waar iedereen elkaar liefheeft. Dit is een treffend voorbeeld van stereotypen in het ziekenhuis, die trouwens vaak blijken te kloppen. Psychiaters zijn zelf een beetje gek en wie in het bijzijn van een internist een sarcastische opmerking maakt, kan slechts een schaapachtige blik van onbegrip verwachten.

Met mijn hoofd vol vooroordelen begon ik aan mijn week op de afdeling cardiologie. Stereotiepe cardioloog: statige, ijdele arts die niet op zijn mondje gevallen is. Met zo’n arts – ik noem hem even Dr. Hart – zat ik maandagochtend op een kamertje van twee bij vier, vermoedelijk de kleinste artsenkamer van het hele ziekenhuis (wat dan overigens weer niet past bij het cardiologenkarakter – maar dat terzijde). ’Als jij nou eens even dat ecg beschrijft’, zei de arts-assistent enthousiast. Prima, geen probleem, heb ik geleerd.

Dr. Hart keek niet eens op en klikte ongeduldig door op zijn computer. ’Oké, nou ik denk…’, begon ik, maar eigenlijk dacht ik niet zoveel want die golfjes herkende ik niet van wat ik geoefend had, dus stierf mijn stem langzaam weg. ’Weet je überhaupt wel iets van elektrocardiografie?’, vroeg Dr. Hart.  Auw, met die opmerking stierf naast mijn stem ook een groot stuk van mijn zelfvertrouwen.

’Dit is duidelijk een common atriumflutter, counter clockwise roterend’, sprak hij alsof hij me vertelde dat-ie vanochtend een boterham met kaas had gegeten. Lekker begin dit, vooroordelen ontstaan blijkbaar niet zomaar. Ik hield mijn hart vast voor de rest van de week.

Tegen al mijn verwachtingen in verliep de week geweldig. Dr. Hart smolt als een chocoladereep in een pannetje heet water. Op simpele vragen kreeg ik uitgebreide antwoorden, stuk voor stuk minicolleges gegeven met grote passie. Op woensdag gaf hij me zonder duidelijke aanleiding een compliment. De absolute climax volgde op mijn laatste cardiodag. Toen liet hij – bij een gebrek aan patiënten – gierend van het lachen YouTube-filmpjes van Hans Teeuwen zien. Hartverwarmend…

Lees alle columns van De Co