De vampier is weer uit zijn grafkist gekropen. Als we dachten dat het over was na de fonkelende blokjesbuik van Edward Cullen in Twilight, of de zeven stomende seizoenen pubererotiek in Vampire Diaries, kwamen we bedrogen uit. De bloedzuigers slurpen hun eeuwige jeugd uit maagden, en uit onze popculturele obsessie met charmante halfdoden. Vorige maand kwam de film Morbius in de bioscopen. Hoofdrolspeler Jared Leto wordt hierin een bloed drinkende superheld via een besmetting door vleermuizen. De film was al geschoten voor corona, vandaar.

Ik moest laatst denken aan vampiers op een onwaarschijnlijke plek: Café TweeKeerBellen. Met vrienden was ik aan het borrelen, maar Camelot sloot, de barman van de Shamrock was zijn stoelen ook al aan het opstapelen, en bij TKB werd nog wel bier geschonken. Je moet wat, in zo’n geval.

Glas knisperde onder mijn nieuwe sneakers. Er liepen jongens jasje-dasje met vergeelde overhemden. Meisjes hadden gewichtige Latijnse dispuutsnamen op de ruggen van hun T-shirts geprint. Meters pils werden behendig door de massa heen gemanoeuvreerd. Toen Avicii’s Levels door de speakers van TKB galmde waande ik me weer even in 2011. In Groningen, toen ik eerstejaars was.

‘Voelen jullie je ook weer jong?’, schreeuwde ik in het oor van een vriendin. ‘Juist oud!’, antwoordde ze. Een student biomedische wetenschappen kwam naar ons toe. Hij tooide zich in een zwart North Face-shirtje, een opgeschoren coupe en het blakende enthousiasme van een prille postpuber. ‘Heb je dat nou vaker,’ vroeg hij de vriendin, ‘dat je versierd wordt door een bijna-twintiger?’ Even verderop stond een dispuutsmeisje jaloers te kijken. Of was het argwanend, en bestudeerde ze mijn bijna-dertigersinhammen?

The New York Times-columnist David Brooks schreef eens over het ‘vampierprobleem’. Als je het aanbod krijgt om vampier te worden, en je probeert je in te beelden wat dat vampier-zijn voor je zou betekenen, dan zal je je er nooit iets bij voor kunnen stellen. Vampier-worden is een transformatie, stelt Brooks, dus je huidige ik wordt vervangen door een nieuwe. Maar verdwaald in TKB kreeg ik toch een indruk van hoe het moet zijn om je te voeden met de jeugd van de jongelingen. Antoons Hyperventilatie knalde uit de boxen. ‘Ik leef in een illusie, een andere dimensie,’ zong de rapper. Als een Transsylvaanse graaf vond ik op dat moment het eeuwige studentenleven.

Totdat ik de volgende ochtend wakker werd. Ik draaide me kermend om in mijn grafkist. Wie was nu de vampier die je levensenergie opslurpt? Ik, of TKB?

Lees alle columns van Adriaan Duiveman