Afgelopen weekend was het weer zover: oer-Hollandse schaatspret in Heerenveen.  Allemaal een mal hoedje op, rondetijden turven (calculeren blijft onverkort onze volksaard) en maar massaal meedeinen op de maten van de zich voor de gelegenheid dweilorkest noemende Josti Band. En jawel: Sven en Ireen, onze nationale ijskonijnen, wonnen. Nu het stevig vriest, wordt de eeuwig naar ongeremde ijspret verlangende goegemeente nog blijer. Buitenijs, de eerste echte marathon, werkijs, klunen, rode koontjes in argeloze witte Melkuniesmoeltjes, koek en zopie. Dat werk. Natuurijs is uitdagender dan het zielloze rondjes draaien in de klinische Thialf-tempel, de ultieme manifestatie van dat wat de Duitse filosoof Peter Sloterdijk een glaspaleis, een gecontroleerde cocon, pleegt te noemen. Buiten spelen de schurende wind en het scheurende ijs tenminste nog een rol. Maar als ijsvrij getogen Limburger heb ik ook hier niet echt iets mee. Gelukkig werd er van het weekend ook sportgeschiedenis naar mijn smaak geschreven.  Met een vleug umami, die naast zout, zuur, zout en bitter zo moeilijk te omschrijven vijfde smaak. En wel in Egmond. En dat niet alleen tijdens de roemruchte halve marathon van afgelopen zondag, tijdens welke onze blanke Keniaan Michel Butter net mee kon in het kielzog der onstuitbare Oost-Afrikanen en als negende over de meet kwam. En daar weer achter finishte heel verdienstelijk onze bloedeigen theoretische scheikundepromovendus Joost van de Ende op een 34^ste plaats. Nee, pas echt buitenproportioneel was de vijftiende stek overall van Marianne Vos tijdens Egmond-Pier-Egmond, de ATB-strandrace die altijd wordt verreden op de zaterdag voor de halve hardloopmarathon. ’s Avonds bij Studio Sport was het mooi te zien. Vos, die een paar jaar terug alhier nog een blauwe maandag biomedische wetenschappen studeerde en al zeven jaar geen mountainbike heeft aangeraakt, versnelt een paar kilometer voor het eind om een gaatje dicht te rijden. Erkende profs als Laurens ten Dam kunnen niet volgen. Vos eindigt op anderhalve minuut van de winnaar. Wellicht ook omdat ze de dag erna en passant nog even Nederlands kampioen veldrijden moest worden. Specialiseren is voor insecten. Anders dan Nederlandse mannenprofs wint Marianne gewoon alles. Om toch nog een beetje in een viriel majeur te eindigen: Hidde Bekhuis, sociologiepromovendus te onzent en voorzitter van de Nijmeegse studententriathlonvereniging Trion, strandde op een zeer verdienstelijke veertiende plek in het combiklassement. Daarin worden de zaterdagse fietstijd en de zondagse looptijd bij elkaar opgeteld. Verdomd mooi. Maar op Marianne Vos staat vooralsnog geen enkele maat.  

Lees alle columns van Mark Merks