Ik heb er altijd wat ambivalente gevoelens bij, bij deze tijd van het jaar. Sinds ik mijn protestantse opvoeding achter mij heb gelaten doet Kerstmis mij niet meer zo veel, en met die opgelegde gezelligheid van de donkere dagen heb ik ook bijster weinig. Een weekje vrij, da’s altijd wel lekker, maar je moet ook weer terug. Doorgaans doe ik mijn best om de eerste week van januari nog ver van de campus te blijven, zodat ik het beste-wensenmoment kan omzeilen. Dit jaar lukte dat dus niet, en dan moet je toch aan dit verplichte nummertje meedoen. De beste wensen – er zijn toch aardig wat mensen waarbij ik flink wat bijgedachten heb als ik het uitspreek.

Maar het meest ambivalent ben ik rond de triestheid die de universiteit in deze tijd van het jaar uitstraalt. Nu helemaal – terwijl ik dit zit te tikken is de campus in een naargeestige grijze nevel gehuld – maar eigenlijk al de hele week. De verlatenheid op de campus, ik kan er maar moeilijk tegen. Toegegeven, het heeft ook zo zijn voordelen. Zo ontbreken eindelijk de drommen studenten die normaliter de liftwachttijden tot grote hoogte stuwen, en kun je zelfs zittend je middagmaaltijd nuttigen in de Refter – een ongekende luxe in normale tijden als er colleges zijn. In het sportcentrum, waar ik sinds kort de bijgevreten kilo’s er weer vanaf probeer te zwoegen, kun je zo maar, op elk willekeurig moment, op het apparaat waar je ook daadwerkelijk op wilt. Heerlijk.

Maar toch, maar toch. Ik heb mij in het verleden weleens gekscherend hardop afgevraagd welke gek ooit bedacht heeft om van onderwijs de universitaire core business te maken, maar ik mis die studenten wel. Het is zo doods als de neten zonder hen. Wat mij betreft kunnen de colleges niet snel genoeg weer beginnen. Neem ik de wachttijd bij de lift wel op de koop toe.

Lees alle columns van PH neutraal