Ik was het weer vergeten doordat ik vorig jaar deze tijd doorbracht op een prachtig tropisch eiland en er het jaar daarvoor nog een sluiting van het hoger onderwijs was, maar wat is het ongelooflijk eenzaam om de eerste week van januari op de campus te zitten. Zelf toog ik op 2 januari al in alle vroegte naar de universiteit, maar daar leek het of we nog steeds in lockdown zaten. Die eerste week heb ik niet meer dan drie collega’s op de afdeling gezien, en dan ook nog niet op dezelfde dag – gelukkig was de schoonmaakmevrouw er en zaten de portiers om een praatje verlegen, want anders had ik de eenzaamheid niet getrokken. En gelukkig had ik wat te eten meegenomen, anders was ik ook nog eens verhongerd omdat de restauratieve dienst ook nog vakantie had.

Het heeft natuurlijk ook wel zijn voordelen, zo’n verlaten campus. Heerlijk aan mijn onderzoek kunnen werken, nu ik geen college hoefde te geven, studenten wel wat beters te doen hadden dan hun docent lastig te vallen en er geen afleidende collega’s waren. De liften waren er bijna al voor je ze opriep. Nauwelijks nieuwjaarswensen hoeven uit te wisselen. Geen kip op de weg wandelend richting Heyendaal. Maar eerlijk gezegd had ik gedacht dat, na de traumatische januari’s van de afgelopen jaren, er wel wat meer volk weer naar het werk zou komen.

Het contrast met vandaag kon dan ook nauwelijks groter zijn. Een afgeladen aula bij de nieuwjaarsrede van het College, waarmee met ruim vierhonderd man het jaar waarin we eindelijk honderd worden werd afgetrapt. Eigenlijk hoopte ik daar inspiratie op te doen voor mijn eerste column van het jaar , maar ik vrees dat dat er qua inhoud niet echt lekker inzat. Gelukkig zijn er ook weer wat collega’s op de gang met het bijbehorende geroezemoes, en heb ik een beetje het gevoel uit de isoleercel ontsnapt te zijn.

Nee, die eerste week was niet de mooiste om hier te zijn. Ik plan voor volgend jaar begin januari maar vast weer een verblijf in de tropen.

Lees alle columns van PH neutraal