Ik had er nog nooit eerder last van, maar ineens had ik stress om embryo’s. Dat is te danken aan de openlijke ruzie van Nick Loeb en actrice Sofía Vergara. Inzet van de ruzie tussen hen zijn de twee embryo’s die ze tijdens hun verloving hebben laten invriezen. Loeb wil ondanks hun verbroken verloving vader worden en de bevruchte eicellen ‘tot leven’ laten komen. Vergara ziet niks in het ontdooien van de embryo’s.

Ik legde voor cliënten nooit afspraken vast over wat er met bevruchte eicellen na scheiding moet gebeuren, laat staan dat ik het ooit tot onderwerp van gesprek maakte. Heb ik al die tijd een wezenlijk onderwerp laten liggen? Stress dus.

De hoogste tijd om de wereld van bevruchte eicellen en hun juridische status te betreden. Al snel kom je dan terecht in discussies van rechtsfilosofische aard. Bijvoorbeeld of een embryo recht op leven heeft in de zin van het Europese Verdrag van de Rechten van de Mens. Wat meer ingezoomd op de vraag wie na scheiding beslist over de eitjes die rustig liggen te wachten in de vriezer, biedt de Embryowet antwoorden. Voor paren die geen nadere afspraken maken is het uitgangspunt van de Embryowet dat bij een verschil van mening tussen de exen de embryo’s niet gebruikt kunnen worden. Zodra een van de partners aangeeft de de embryo’s niet meer te willen bewaren, worden de embryo’s vernietigd. Nu hebben ingevroren embryo’s ook niet het eeuwige leven; er is een maximale termijn voor de bewaring van de eitjes door een IVF-instelling. Met andere woorden: het probleem lost zich met de tijd vanzelf op.

Of kinderen nu geboren zijn of niet, ze zijn wel vaker onderwerp van hooglopende ruzies tussen ouders. Afgelopen maandag promoveerde Marit Tomassen aan de VU op het ouderschapsplan. Ouders met kinderen jonger dan achttien jaar kunnen niet scheiden zonder zo’n plan waarin ze onder meer over de opvoeding en verzorging van de kinderen afspraken maken. Uit haar onderzoek blijkt dat het ouderschapsplan niet helpt conflicten tussen scheidende ouders te verminderen. Een groot deel van de ingediende ouderschapsplannen die Tomassen onderzocht, waren trouwens van het internet geplukt, half ingevuld en/of hadden een vage inhoud. Zo beloven de ouders in het ouderschapsplan bijvoorbeeld dat ze goed naar elkaar zullen luisteren. Huh? Goed naar elkaar luisteren? Als ze dat konden, dan waren ze toch nooit gaan scheiden?

Wat kinderen betreft ben ik het roerend eens met Napoleons nicht Mathilde Bonaparte aan wie deze uitspraak wordt toegerekend: ‘Ik begin liever aan het máken van honderd kinderen, dan dat ik er één laat geboren worden.’ Bij een eventuele echtscheiding hoef ik dus niet te beloven goed naar mijn ex te luisteren. Heb ik nu namelijk, ondanks gelukkig in de huwelijkse liefde, ook niet altijd zin in.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld