Soms ontkom je er niet aan. Aan een feestje bij de jarige thuis waar de gasten in een kring zitten. Ik kom dan altijd midden tussen de buurtjes en een hardhorende tante terecht. Met mijn beroep is dat eigenlijk niet te doen. De vechtscheiding van een neef, de erfenis van een oudoom en het recht van overpad van de achterburen. Het passeert allemaal de revue die avond, net zoals de melbatoastjes met kleffe brie.

Onlangs is daar een nieuw gespreksonderwerp aan toegevoegd. In Goede Tijden Slechte Tijden was een verhaallijn met een corrupte notaris. Ik behoor niet tot het vaste kijkerspubliek van GTST maar was door een student getipt dat Ludo aan het samenspannen was met een notaris. Dus ik was voorbereid op het gespreksonderwerp. Voorbereid, maar niet met een afdoende weerwoord. Want het verschil tussen ‘feit’ en ‘fictie’ leeft niet echt bij de gemiddelde buurman. De onwaarschijnlijke verhaallijnen van GTST worden gewoon gepruimd. En zo wordt ook geloofd dat een notaris die onafhankelijk en onpartijdig behoort te zijn zich zowel door Martine als door Ludo laat omkopen en een valse verklaring aflegt aan Aysen, de politierechercheur die ooit onderzoek deed naar de moord die zij zelf pleegde. Niet te volgen dat leven daar in Meerdijk.

Helaas zijn er zo nu en dan notarissen die hun wetboekje te buiten gaan. En dat doet het vertrouwen in het notarisambt geen goed. Maar deze verhaallijn in GTST ook niet. Ik troost me met de gedachten dat op het eerstvolgende feestje weer een andere ongelofelijke verhaallijn is en de ongure notaris is vergeten. Net zoals mijn laatste woorden tegen de buurman, hoop ik. Na de Ludo-notaris-discussie informeerde ik welwillend naar zijn eerstvolgende vakantiebestemming. De Ardennen was het antwoord. ‘Dan hoop ik dat u een goed testament hebt gemaakt.’ ‘Nou, in De Ardennen kan ons toch niet zo veel gebeuren?’ Waarop ik niet meer kon wegslikken: ‘Jawel, sterven van verveling.’

Lees alle columns van Lucienne van der Geld