In Vox 2 (jaargang 18) wordt in het artikel ‘Ze worden steeds jonger’ de leeftijdskloof tussen docenten en studenten besproken. Voor dit verhaal werd ik gevraagd hoe ik me inleef in de wereld van de student. Aan mijn lijstje van inspanningen de studenten bij te benen, kan ik er sindsdien eentje toevoegen: ik fiets! Sinds de verhuizing kan ik de locatie waar ik een groot deel van mijn werkzaamheden verricht, per fiets bereiken. Na jaren per auto vanuit een suburb naar kantoor te zijn gereden, woon ik nu op fietsafstand. Net vóór kerst betrokken wij onze nieuwe woning zodat ik in een rustige periode – tussen kerst en Oud & Nieuw werkt echt geen hond – kon herintreden in het stedelijke fietsverkeer.

Wat ben ik bij die herintreding door de mand gevallen! Het begon al met mijn fiets die jarenlang werkloos in de berging heeft gestaan. Op dag één werd ik bij aankomst op kantoor uitgelachen omdat de verlichting op mijn rijwiel aangedreven wordt door een dynamo. Wist ik veel dat tegenwoordig fietsverlichting dynamoloos is… mijn repliek in de sfeer van ‘duurzaam’ en ‘extra workout’ maakte dan ook geen indruk, gezien mijn verbaasde gezicht. Een gezicht waarop trouwens de mascara zwarte strepen had getrokken van ooghoeken naar kin.

Het je volledig in de make-up, in een jurkje en met enige hakhoogte op de fiets in het verkeer voortbewegen blijkt ook in andere opzichten een uitdaging. Ik had speciaal voor de herintreding een jas met capuchon aangeschaft. De eerste de beste keer dat het regende, waaide de capuchon continu af en bovendien bleek dat – als je capuchon even wil blijven zitten – je links en rechts van je niks kunt zien. Ik heb me dus tot aan de lingerie volledig nat laten regenen. En over de keer dat ik zowat in mijn panty (lees: dus onderbroek) op de fiets zat; laten we het daarover maar niet hebben.

Mijn respect voor de student die op de fiets naar college komt is in een paar weken tijd op een schaal van 1 tot 10 gestegen van 6 naar 9! En voor de student die volledig in de make-up, in een jurkje en op hakken naar college fietst, is het een 10. En dan heb ik nog niet eens sneeuw, hagel of een lekke band gehad.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld