Vuur. Dat is het eerste wat ik voor me zie wanneer ik besef dat de AFAC mijn fiets heeft meegenomen. Mijn zilveren Batavus met roze letters stond keurig in de fietsenstalling bij het station. Nu is-ie ten onrechte gedeporteerd. Ik vertik het om 100 euro losgeld betalen, dus de enige manier om hem terug te krijgen is als in een actiefilm. Ik, in ultra slow motion, racend op mijn fiets, met achter me de grootste ontploffing die de stad Nijmegen ooit gekend heeft.

Vol vuur loop ik naar AFAC. Eenmaal aangekomen blijkt die helaas al dicht. Shit, daar gaat mijn plan. Vervolgens leer ik van mijn huisgenoot dat de organisatie slechts 10 euro losgeld eist. Mijn explosieve gevoel vervalt. Ik scroll door de mugshots van gevangen tweewielers op de AFAC-website, maar vind tussen de moederloze kinderfietsjes en verlaten roestbakken geen grijze Batavus met roze letters. Mijn fiets is gestolen. Waarschijnlijk om de roze letters.

Ik gooi het roer om. Wat geef ik eigenlijk om fietsen? In mijn 22 jaar heb ik waarschijnlijk meer gefietst dan de hele Tibetaanse bevolking bij elkaar. Dat lijkt me wel genoeg. En vaker dan eens hebben fietsen me bijna het leven gekost – zeker tijdens mijn halfjaar in Jackass–land Polen. Al die mensen die hun ziel trachten te redden door te stoppen met roken, verrichten half werk. Ik stop met fietsen.

Mijn eerste daad in het post-fietstijdperk bestaat uit het vinden van een nuttige besteding van de 10 euro die ik opzij had gezet voor de AFAC. Na vijf minuten in de stad valt mijn keuze op een boek met foto’s van Siberië door Russische fotografen. Ons beeld van Siberië is volledig bepaald door de westerse media, lees ik op het omslag. Thuis blader ik het boek uiterst tevreden door. Hoeveel fiets had ik van 10 euro kunnen kopen? Een handvat, misschien. Of een bel. Voor hetzelfde geld heb ik nu het grootste toendralandschap ter wereld.

Ik wandel naar de universiteit en voel me herboren. Hoe kon ik het overduidelijke al die tijd niet gezien hebben? Nietzsche ontdekte de eeuwige wederkeer der dingen niet tijdens een wielrenpauze. De filosoof rustte uit van een trektocht, staarde zich suf op een waterval en verkreeg zo zijn inzicht. Het heeft me drie jaar studeren gekost, maar eindelijk heb ik de wijsheid in pacht. Fuck de fiets. Filosofen wandelen.

 

 

 

Lees alle columns van Maarten van Gestel