Urenlang kan ik doorbrengen op Instagram. Oneindig lang scrollen door foto’s van mensen die ik helemaal niet ken. Al die perfecte foto’s van jongens en meiden met een enorm gespierd lichaam komen voorbij. De beste make-up looks waar ik nog niet aan kan tippen als ik meer dan een uur voor de spiegel sta.

Instagram lijkt een perfecte wereld geworden waar geen onbewerkte foto meer op ‘mag’ staan. Tenminste, zo lijkt het. De foto’s die mensen op hun profiel zetten zijn een soort manier geworden om jezelf te presenteren en dan moet je je natuurlijk wel van je allerbeste kant laten zien.

Toen ik net een account had op Instagram, was dat nog niet het geval. Ik had het er laatst met vriendinnen nog over. Toen plaatste je nog gewoon wat je wilde, van de vlecht die net in je haar gemaakt was of een foto van je verjaardagstaart. Ook de ietwat beschamende selfies konden niet ontbreken. Wij gingen niet met de vriendinnengroep op stap om even ‘foto’s te maken voor Instagram’.

Hoe kan het toch dat er in minder dan acht jaar zoveel veranderd is? Oneindig veel onderzoeken zijn er geweest naar de invloed van Instagram op het zelfbeeld – zelf heb ik hier vorig jaar mijn profielwerkstuk over geschreven. Als beginnend student communicatiewetenschap is het natuurlijk niet raar dat ik me hiervoor interesseer.

Wat me vooral stoort zijn de foto’s van de ‘fitgirls’ waarvan de profielen volstaan met workout-video’s, de gezondste maaltijden en foto’s van perfect gespierde lichamen die later vaak gefotoshopt blijken te zijn.

Wil ik dan ook fitgirl worden? Nee dat niet, ik hecht te veel waarde aan een stukje chocola of een pizza op z’n tijd. Wel heb ik een sportabonnement genomen op de universiteit, al zijn de keren dat ik het gebruikt heb op twee handen te tellen.

Maar ja, ik ben dan ook geen fitgirl.

Lees alle columns van Nathalie Elenbaas