Ik ben dus mijn proefschrift aan het afronden, momenteel. Alles wat ik de afgelopen vier, vijf jaar heb gedaan, wordt gebundeld en aan elkaar gepraat. In mijn geval zit er een duidelijke lijn in, gelukkig. In al mijn onderzoeken heb ik drie voorspellers van hoe kinderen leren lezen onderzocht, maar dan steeds net ietsje anders. Een concrete focus dus, qua onderwerp. Dat hóeft niet altijd zo te zijn. Ik ken gevallen waarbij aan het einde van het promotieproject eens ijverig nagedacht en achter de oren gekrabd werd over waar het proefschrift nou eigenlijk over ging. En dan liefst wat specifieker dan alleen ‘taal’ of ‘het brein’.

Hoewel mijn proefschrift, ondanks dat het nog niet afgerond is, dus al wel focus heeft, heb ik dat zelf totaal niet. Ik heb het niet onderzocht (past niet bij de rest van mijn proefschrift), maar ik vermoed een negatieve correlatie: hoe dichter het einde van mijn promotieproject nadert, hoe minder focus ik heb. Terwijl je zou verwachten hopen: hoe later, hoe méér focus.

Maar nee. Terwijl ik een inleiding probeer te schrijven, maak ik een boodschappenlijstje voor dat ingewikkelde recept van vanavond. En terwijl ik vakliteratuur lees, denk ik aan dat ik mijn fietsband nog moet plakken. Als het boodschappenlijstje af en de band geplakt is, kijk ik eerst zes studentenessays na, voordat ik laptops regel voor een nieuw onderzoek, waarna ik een zin typ in die ene inleiding, om dan terug te gaan naar de vakliteratuur.

In de nieuwe bundel van mijn lievelingsdichter vind ik per ongeluk de perfecte metafoor voor de inleiding van mijn proefschrift. En als ik een nieuwe plaat draai, hoor ik een goede quote voor mijn dankwoord. Als ik mijn rondje bruggen ren, zie ik eindelijk de beste structuur voor een artikel voor me, maar als ik ga zitten om het op te schrijven, is het urgenter om op YouTube op te zoeken hoe ik mijn kuiten kan oprekken zodat ik morgen minder spierpijn heb. Terwijl ik House of Cards kijk, denk ik aan politieke misstanden in de wetenschap en als ik bij lezingen over politieke misstanden in de wetenschap zit, kijk ik uit naar een nieuwe aflevering van Bob’s Burgers.

Ik schrijf aan drie proefschrifthoofdstukken en twee columns tegelijk. En als ik deze column dan even gefocust af probeer te schrijven – met Zelda op pauze, een bananenbrood dat ik nog wel even snel tussendoor in elkaar kon draaien in de oven en een half ingepakte koffer voor een (schrijf)weekendje weg naast me – denk ik aan al die driemiljard dingen tegelijk. De focus is ver te zoeken – en dat vind ik eigenlijk helemaal niet gek.

Maar maakt u zich over mij maar geen zorgen. Ook al heb ík het niet, mijn proefschrift heeft tenminste wél focus. En daar gaat het tenslotte om, uiteindelijk.

 

Lees alle columns van Merel van Goch