Hoe ongelukkig is het dat de wooncrisis in volle hevigheid toeslaat tijdens de coronapandemie. Studenten en thuiswerkers zitten daardoor extra in het nauw. Een snelle oplossing ligt niet in het verschiet, de trage formatie was een extra obstakel. Er zijn particulieren die dan maar zelf in actie komen. Zij kiezen voor co-housing, dat is Engels voor collectief wonen.

Misschien is het kopen of huren van een huis in je eentje onbereikbaar, maar samen met anderen kan het wel lukken. Momenteel zijn vooral leegstaande boerderijen in trek; ook voormalige scholen worden voor co-housing gebruikt.

Hoewel ik niet per se enthousiast ben over de verengelsing van de Nederlandse taal, vind ik in dit geval de Engelse term heel toepasselijk. Want ‘co’ staat behalve voor ‘samen’ ook voor ‘company’. Zonder een juridische vorm kan co-housing niet. Dat geldt zowel voor het pand – het creëren van afzonderlijke eenheden – als voor afspraken en financiering rond het collectief wonen.

Dat laatste doe je in de vorm van een soort company, bijvoorbeeld een coöperatie of stichting. Zo komt het notariële recht om de hoek kijken. In de statuten – zeg maar de spelregels – leg je vast waaraan de co-housers zich moeten houden en hoe er met verschillende situaties wordt omgegaan.

Een inspiratiebron daarvoor is natuurlijk Friends, de tv-serie uit de jaren negentig. Uit de avonturen van Ross, Rachel, Monica, Chandler, Joey en Phoebe laten zich allerlei situaties afleiden die roepen om afspraken. Denk aan opbloeiende liefdes in huis, het zoeken van nieuwe co-housers en het ruilen van wooneenheden. Eerlijk gezegd heb ik vroeger maar een paar afleveringen van Friends gezien. Nu zou ik met heel andere ogen kijken, door de bril van een notaris.

Om me voor te bereiden op de toenemende vraag naar juridische begeleiding van co-housing schrijf ik mezelf een aantal studie-uren op Netflix voor. Zo draag ik hopelijk een klein steentje bij aan het oplossen van de wooncrisis.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld