Met het in dit jubileumjaar nakende vertrek van de rector magnificus zou het volgens sommigen tijd worden voor een opvolger die ‘een frisse wind’ kan laten waaien door onze universiteit. Nu heb ik niet het idee dat er de afgelopen jaren een muffe geur opsteeg van onze campus, behalve dan wellicht letterlijk in de fietsenkelder van het Erasmusgebouw. Maar sinds ik mijn stalen ros heb ingeruild voor de benenwagen kom ik daar niet meer, dus misschien valt het zelfs daar wel mee. Een frisse wind, hoe zou dat er moeten uitzien?

Ik kan eigenlijk maar één ding bedenken waar wel een frisse wind doorheen kan: de identiteitsdiscussie. Het gejojo met ons instituut door de Roomse Kerk – eerst werd het predikaat katholiek van ons afgenomen door de bisschoppen, daarna door de paus weer net zo gemakkelijk teruggegeven – lijkt de universiteit in een identiteitscrisis te hebben gestort. Tamelijk laat op je honderdste verjaardag, maar vooruit. Krampachtig zijn we op zoek naar eigenheid, naar smoel, naar een diepste wezen. Herbronnen noemen ze dat in de politiek, en het levert zelden iets moois op; het weet het verval doorgaans niet te stoppen. Meestal leidt het tot verwatering van waar je eens voor stond, gedwongen door de moderniteit en externe omstandigheden.

En een identiteit, wat moet je ermee? Ik zou weleens willen weten hoeveel studenten er nog vanwege de al dan niet bestaande identiteit naar Nijmegen komen, en hoeveel medewerkers, en hoeveel er misschien ondanks die signatuur hier zijn neergestreken. Het periodiek terugkerende gemor over het gebed (herstel: de woorden) bij promoties is een duidelijk signaal dat niet iedereen even content is met de wortels van de Radboud universiteit. Het eigene van onze universiteit lijkt hem veel meer te zitten in de regiofunctie – zet die dan centraal. Regionale Universiteit Nijmegen, zelfs de afkorting kan dan gewoon blijven.

Nu nog even een rector zien te vinden die hierin meegaat.

Lees alle columns van PH neutraal