Om half elf ‘s avonds belde Walter me met de mededeling dat hij toevallig in de stad was. Of ik zin had om wat te gaan drinken. Het was een doordeweekse dag en ik stond net met mijn tandenborstel in de aanslag. Walter toonde alle begrip. Hij zou me snel terugbellen. Nadat ik opgehangen had, bleef er toch iets knagen. Echt gastvrij was ik niet geweest. Aan die situatie moest ik terugdenken toen ik pas een verslag las van zes Nederlandse vrienden die in tweetallen van de poolcirkel naar Nederland waren gereisd. Liftend en zonder geld op zak legden ze drieduizend kilometer af. In hun verhalen keerden twee thema’s steeds terug. Allereerst de twijfel of het zou lukken een nieuwe lift te vinden, of onderdak voor de nacht. En verder de hartverwarmende gastvrijheid van Noord-Europeanen, juist op die momenten dat de lifters de hoop hadden opgegeven. Bijvoorbeeld: na uren rondvragen sprak een Zweeds stel de lifters aan. Ze gingen zelf uit eten, maar gaven hen alvast de huissleutels. Met het advies zich vooral tegoed te doen aan de (alcoholische) inhoud van de koelkast. Zo’n anekdote staat in schril contrast met de dagelijkse stroom berichten waaruit je zou kunnen afleiden dat onze samenleving geregeerd wordt door wantrouwen, xenofobie en geweld. Opmerkelijk eigenlijk, als je je realiseert hoe graag mensen de rol van gastvrouw- of heer op zich nemen, welk vertrouwen ze in hun medemens stellen en wat voor bijzondere ervaringen zo’n open houding oplevert. Als veel mensen bereid zijn om te helpen, waarom doen ze het dan niet altijd? Ik denk dat we het probleem niet alleen bij de gastheren moeten zoeken, maar ook bij de gasten. Weten mensen eigenlijk nog wel wat er voor nodig is om een goede gast te zijn? We zouden − als lifters zonder geld – kunnen leren ons kwetsbaarder op te stellen en wat vaker een beroep op anderen te doen. Durf te vragen! En vervolgens moet je natuurlijk het in je gestelde vertrouwen waarmaken. De lifters pakten in Zweden aarzelend een biertje uit de koelkast. Dat bleek een wijs besluit. Toen de huiseigenaren thuiskwamen, trokken ze namelijk alles open wat ze in huis hadden en werd er gelachen en gepraat totdat de zon opkwam.

Lees alle columns van Bregje van de Weijer