Ergens snap ik haar wel een beetje, die Linda Duits. Als niet-katholiek heb ik me ook altijd verbaasd over het riedeltje voor en na iedere academische plechtigheid – vooral maar niet uitsluitend wanneer ik wist dat de hooggeleerde prevelaar in kwestie net zo min geloofde in wat hij of zij zei als ik in wat ik op dat moment hoorde. Een ritueel – maar een leeg geworden ritueel veelal, waarbij de zichtbare paniek in de corona ook vermakelijk is: wie moet de baret af en wie juist op tijdens het gebed? Een toverspreuk lijkt het bijna, die mij altijd doet denken aan Sindala uit de prachtserie Floris, die ook maar wat brabbelde en dan gebeurde of verscheen er wat. Dat Linda vindt dat je ook zonder God – dus zonder gebed – moet kunnen promoveren, dat vind ik diep van binnen ook, al is het maar omdat er na dat gebed nooit iets gebeurt of verschijnt. Ik ben dan ook zonder gebed gepromoveerd – in Utrecht. Niet zozeer bedoeld om het gebed te ontlopen, maar het was wel mooi meegenomen. Ik zat niet per se te wachten op de zegen van een – in mijn ogen – sprookjesfiguur.

Het gekke is echter dat ik nog nooit iemand heb horen klagen over het promotiegebed. Tenminste, nog nooit iemand in Nijmegen. Blijkbaar is het geen enkel probleem voor de Nijmeegse promovendi om op deze wijze in de geleerde stand te worden bevorderd, met gebed en zelfs ‘in de naam des Heren’. Toch vindt Linda Duits dat dat anders moet, want God dient facultatief te zijn aan een universiteit – zelfs aan een bijzondere universiteit, waarvan het nu juist de essentie is dat die andere regels mag stellen dan een openbare. Dat de hele Nijmeegse universitaire gemeenschap geen moeite heeft met het katholieke ritueel, doet er dan niet toe.

Aan de Nijmeegse universiteit studeer, promoveer en werk je hoe dan ook onder katholieke vlag – tenzij het logo (In Dei Nomine Feliciter – door mij doorgaans wat losjes vertaald met: ‘In de naam van de Heer gefeliciteerd’) er ook aan zou moeten. Zelfs mijn van oorsprong zwaar gereformeerde moeder had er toentertijd weinig moeite mee dat ik aan deze – toen nog katholieke! – universiteit ging werken. ‘Haal maar lekker veel geld weg bij die papen, jongen’, zei ze. Dat lukt nog steeds heel aardig. Daar zou ik best eens voor mogen danken.

Lees alle columns van PH neutraal