Ik zie mijzelf als een reuze tolerant wezen. En dan niet het soort tolerantie dat doorgaans aan de wat oudere generatie kleeft, die repressieve tolerantie, maar echte, heuse tolerantie. Vrijheid, blijheid. Iedereen mag zijn wie hij of zij wil, denken wat hij of zij denkt, en doen wat hij of zij doet. Zolang het niet uitloopt op moord, doodslag of ander ondraaglijk ongemak zeg ik: ga ervoor. Van harte, zelfs. Maar nu blijk ik in de eerste paar regels van deze column al in de fout gegaan te zijn. ‘Hij of zij’, schreef ik – en dat mag taalkundig dan wel correct zijn, maar politiek is het dat niet. Een filosoof heeft mij recentelijk eens uitgelegd dat er sprake is van genderfluïditeit – het is niet het één of het ander, maar een schaal met een beetje meer of een beetje minder. Dat zou best kunnen kloppen – wie ben ik om het te ontkennen, alleen maar omdat ik het zelf niet voel.

Nu wil ik genderfluïditeit absoluut niet bagatelliseren – verre van. Het lijkt mij ongelooflijk moeilijk als je ergens op die schaal zit waar het lastig identificeren is met een der uitersten. Echt, ik sta sympathiek tegenover eenieder die hiermee kampt.  De psychische nood die dat kan opleveren is voor mij – letterlijk – onvoorstelbaar. Het opmerkelijke vind ik dat deze psychische nood in het publieke domein doorgaans wordt toegespitst op een andere nood: de hoge nood. En, hoewel ik de symboolfunctie best begrijp (het COC spreekt op zijn website niet voor niets over het doorbreken van de ‘hokjesgeest’), lijkt mij dat er wel belangrijker zaken zijn om voor te strijden dan een genderneutraal toilet – een strijd die gewonnen lijkt te zijn (een welgemeend van harte!) maar wel op een wat bijzondere wijze: de invalidentoiletten in het Erasmusgebouw zijn sinds kort voorzien van een schildje met, naast een persoon in een rolstoel, de aanduiding ‘gender neutral’.

Daar zou ik als genderfluïde persoon niet bepaald vrolijk van worden, dat je als gehandicapt wordt neergezet. Terwijl een oplossing zo voor de hand lijkt te liggen. Als ik naar het toilet moet, is dat doorgaans omdat mijn daar geplande bezigheden van zo dringende aard zijn dat het mij niet zo heel veel uitmaakt wat voor bordje er op de deur hangt. En óf er een bordje hangt, trouwens. De exacte locatie van mijn al dan niet fluïde werkzaamheden heeft daarbij geen effect op mijn genderidentiteit – enkel op mijn opluchting na gedane arbeid. Gewoon toiletten voor iedereen, dus. Heeft niemand last van, lijkt mij. Of ben ik nu toch repressief tolerant?

Lees alle columns van PH neutraal