Ik zit in de trein. Ik zie hem door het gangpad lopen. ‘Als hij maar niet naast me gaat zitten’, denk ik nog. Natuurlijk doet hij dat wel. Mijn snelle naar buiten kijken helpt niet. Hij is een oud klasgenootje van mijn basisschool. Ik noem hem voor deze column even Henk. Henk vraagt hoe het met me gaat. Braaf antwoord ik wat ik doe en waar. ‘Oh, Nijmegen. Dat ligt toch in Limburg?’ Ja. Dit is een van de redenen dat ik hoopte dat hij niet naast me kwam zitten, realiseer ik me. Ik vraag hem uit beleefdheid maar even wat hij nu doet. Hij heeft op veel verschillende scholen gezeten en doet nu eindelijk wat hij echt leuk vindt. Het was een lange weg. Even heb ik medelijden. Totdat hij begint te vertellen dat hij zijn vakantieweekje in Londen heeft afgezegd, omdat hij de economie te instabiel vindt om ‘risicovolle’ dingen te doen. Henk praat veel te hard. De man die in de andere vierzits zit, staat op, neemt zijn krant mee en gaat een paar rijen verderop zitten. Henk praat vrolijk verder. Zijn hele levensverhaal stort hij over me uit. Vertraging, dat kan er ook nog wel bij. Tijdens zijn verhaal begin ik na te denken. Stel dat mijn leven anders was gelopen. Dan had ik misschien ook wel vrachtwagens gebouwd, zoals Henk doet (hij heeft net een 24-uurs dienst achter de rug, maar dat is niet zo zwaar, hoor. Als je maar veel energiedrankjes drinkt.) Ik ben blij dat ik dingen met mijn hoofd mag doen en niet met mijn handen hoef te werken. Zijn eindeloze verhalen beginnen mijn na een week vol colleges toch al vermoeide hoofd flink pijn te doen. Eindelijk. Station Middelburg. We stappen uit en hij zegt gedag. Hij besluit met de magische woorden: ‘Nou! Leuk je even gespreken te hebben.’

Lees alle columns van Vox