Het Chinese Go is misschien wel het oudste bordspel ter wereld. The Fuzz is het fijnste koffietentje van Nijmegen. Woensdag is mijn enige vrije dag in de week en Simon is mijn eerste nieuwe vriend in een jaar tijd.

Elke woensdagmiddag spelen Simon en ik een potje Go in The Fuzz.

Simons vader was een circusartiest. Als jongentje mocht hij soms mee op tournee door Europa. In een Duits circus sloot hij zo de vriendschap met een Hongaarse acrobaat. De acrobaat leerde hem Go’en en een half jaar later kreeg hij een eigen speelbord voor zijn verjaardag.

Datzelfde speelbord neemt hij nu elke woensdag mee.

Volgens de legende is het spel tweeduizend jaar geleden ontworpen door keizer Yao om zijn zoon te onderwijzen. Ik ben niet de eerste van Simons vrienden die hij onderwijst. Simon zegt dat Go vol met levenslessen zit. Ik weet niet of dat klopt, maar gelukkig is hij het soort vriend dat je graag gelooft.

In het eerste jaar van mijn studie ontmoetten we elkaar als klasgenoten. Simon was een zoutwatervis in het zoete water van de universiteit. Filosofie was hem te theoretisch, dus heeft hij nu een free run-klasje in Nijmegen en geeft hij circusles aan kinderen. De afgelopen zes jaar is hij niet naar de kapper geweest. Zijn manen komen tot zijn billen.

Sinds kort zien we elkaar weer. Ik vibe bijzonder goed met mijn nieuwe zoutwatervriend. Met onze gesprekken vouwen we origamifiguurtjes van onze papieren levens. Daarna spelen we Go, verlies ik steevast en gaan we in vrede onze eigen weg weer.

Soms vraag ik me thuis dan af wat voor vis ik zelf ben, en probeer ik te proeven waar mijn water naar smaakt. De smeulende geur van mijn televisie die een poosje geleden in de fik vloog brengt me dan terug naar het normale leven, dat noch van water, noch van papier is gemaakt.

Lees alle columns van Maarten van Gestel