Als stukjesschrijver vraag ik me best wel vaak af hoe anderen dat nou doen. Mijn eigen schrijfproces ken ik natuurlijk wel – dat stelt niet zo heel veel voor. Tenminste, niet de daadwerkelijke schrijffase. Een stukje ontstaat bij mij in mijn hoofd, en komt dan doorgaans heel vlotjes op papier. Geen eindeloos gekauw meer op elke zin, geen urenlang polijsten. De meeste stukjesschrijvers werken echter net andersom. Vooral lang achter de tekstverwerker, waar dan in een soms urenlang schrijf- en afweegproces een stukje ontstaat.

Ik vraag me eigenlijk vooral af welke van de twee varianten de werkwijze is van onze meest bekende hoogleraar sociale psychologie. Ik denk eerlijk gezegd de laatste. Maar welke van de twee het ook is, er moet toch een moment zijn waarop de gedachte ‘het is helemaal niet zo gek om de manier waarop wij slachtdieren houden te vergelijken met de Holocaust’ tegen het licht gehouden wordt. Misschien zit-ie nog in het hoofd, misschien staat-ie al op het beeldscherm. Maar in beide gevallen moeten er toch flinke alarmbellen gaan rinkelen, lijkt mij.

Het aardige is dat de betreffende hoogleraar nadat de commotie over deze vergelijking was uitgebroken, liet weten dat ze de term ‘holocaust’ beter niet had kunnen gebruiken, omdat deze ‘gevoelig lag’. Echt waar, joh? Denk je écht dat het ‘gevoelig’ zou kunnen liggen om de uitwassen in de bio-industrie te vergelijken met de systematische uitroeiing van de Joden door de Nazi’s? Overigens vraag ik me ook sterk af hoe het stuk eruit gezien zou hebben zonder gebruik van de term holocaust – die namelijk de kern van het betoog weergaf, nog onderstreept door de ook tamelijk gevoelig liggende frase ‘wir haben es nicht gewusst’.

Een klein advies aan de betreffende hoogleraar: laat in het vervolg de universiteit achterwege in de ondertekening van dergelijke opiniestukken. In tegenstelling tot haar vakgebied heeft de Radboud Universiteit nog wel iets van een reputatie over, die ik liefst zo min mogelijk beschadigd zie.

Lees alle columns van PH neutraal