Duitsers hebben meer en betere woorden tot hun beschikking om het ondermaanse trefzeker te vervatten, zo verzekeren Teutoonse studenten mij geregeld. Beleefd als ze zijn durven ze het niet hardop te zeggen, maar de Nederlands taal en cultuur zijn voor hun ‘empfindliche’ (wat toch echt iets anders is dan ‘bevindelijke’) zintuigen wat schraal. Zij hebben de flamboyante, breedsprakige wijsgeer Peter Sloterdijk. Wij Joost Zwagerman. Restaurant Waud aan de Van ’t Santstraat zit op het eerst oog aan de schraalhanskant: oude schoolstoelen op ruwe planken, grijze muren, roodgeblokte theedoeken bij wijze van servet en verstilde foto’s van de suikerbietenoogst. Op de wijze van de recentelijk gepredikte nieuwe eenvoud van de gelauwerde Nordic Cuisine: liever lamsoor uit eigen territorium dan passievrucht van ver. In Wauds woordzetting: “Een ongedwongen sfeer. Verse gerechten, huisgemaakt. Biologisch, duurzaam en betaalbaar. Rechttoe-rechtaan, zo simpel kan het zijn.” Op de kaart lost de Waud-brigade die kleine lofzang op edele eenvoud in. Welgeteld tien gerechten kunnen er besteld worden: à raison van 8 euro voor de optie ‘klein’, 16 euro als ‘groter’ of 24 euro als ‘grootst’. Ook dat wat op het bord ligt mag er zijn. Ter aankeiling van onze smaakpapillen vermalen we een duchtige lasagne van gemengde paddenstoelen met rucola en halfgedroogde zontomaat en een salonwaardig mootje sappige kabeljauw met knapperig vel, risotto met beet, mosselen, salsa verde ( peterselie, azijn, kappertjessaus, knoflook, ui, ansjovis, olijfolie ) en gedroogde Livarham: scharrelham van Limburgse varkens die naar verluidt  liefdevol zijn vertroeteld door Limburgse Trappisten. De hoofdgerechten zijn eerlijk en ook nagenoeg lokaal. Twee pronte, gedurfd medium gebakken wildzwijnmedaillons met een stoer stamppotje van piepers, spruitjes, kastanjes en knallende kalfsjus. En smeltende plakjes eendenborst met pastinaakpuree en gegrilde bietjes en weerom kalfsjus, maar dan met de bij eend gebruikelijke twist van appeltjes van oranje. Geen overdadig goede met van heinde en ver gehaalde overbodige liflafjes maar streekvoer met functionele opkikkers uit de mediterranée. Uitbater Wouter heeft een verleden in het banketbakkerswezen. Met goudeerlijke zelfgedraaide toeten tot gunstig gevolg: stevige stoofperen met boerenjongensijs en butterscotchsaus en moddervette pure chocoladetaart met vlaflip-ijs. Mumford & Sons zou  overigens veel beter passen in Waud dan Stevie Wonders afgrijselijke I just called to say I love you, dat nu net iets te hard uit de boxen glibbert als snot over een lekker, verantwoord, Gutbürgerlich of, vooruit, goedburgerlijk avondmaal.    

Lees alle columns van Mark Merks