Vandaag is de dag dat mijn concentratie terug moet komen, denk ik, terwijl ik achter mijn laptop kruip. Het is acht uur ’s ochtends, naast me ligt een to-do lijst en mijn telefoon staat op vliegtuigstand. Door mijn koptelefoon klinkt pianomuziek. Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, open ik het eerste artikel. Dit kan niet misgaan.

Het eerste uur gaat het goed, maar daarna is de concentratie ver te zoeken. Toch maar even naar beneden om met mijn moeder te kletsen, denk ik. Voordat ik het weet zit ik buiten in de zon in plaats van achter mijn laptop, en heeft vliegtuigstand plaatsgemaakt voor Instagram. Waar is de bibliotheek als ik haar zo hard nodig heb?

De Bodleian Libraries, zoals het Oxfordse bibliothekennetwerk heet, was mijn geliefde toevluchtsoord voor alle concentratieloge dagen. In Nijmegen ontwikkelde ik al een grote liefde voor de universiteitsbibliotheek, maar in Engeland bereikte het een nieuw niveau: daar bevond ik me in het studiewalhalla. Moest ik in Nederland nog wel eens uren zoeken naar een plekje, in Oxford zijn zo’n dertig verschillende bibliotheken. En alsof dat nog niet genoeg is, bezit de universiteit zeker dertien miljoen boeken. Is je boek alsnog niet beschikbaar? Grote kans dat ze het ‘gewoon’ even voor je bestellen.

‘De Oxfordse bibliotheken hebben iets magisch’

De trekpleisters onder de bibliotheken zijn de Radcliffe Camera en de originele ‘Bod’, twee eeuwenoude gebouwen die via een ondergronds gangenstelsel met elkaar verbonden zijn. Zeker in het weekend moest ik me vaak door de selfie-nemende toeristen een weg naar binnen banen. Maar in de bibliotheken zelf is het rustig: zonder pasje kom je niet naar binnen.

Op die manier hebben de Oxfordse bibliotheken iets magisch. Aan alles voelde ik hoeveel generaties studenten me voor zijn gegaan. Nergens mag je foto’s maken, nog geen appel of mueslireep mag mee naar binnen. ‘Raak de boeken in de Duke Humfrey’s nooit aan’, waarschuwde een student me in de eerste week. ‘Dan gaat meteen het alarm af.’ De Duke Humfrey’s Library is de meest speciale plek: die eeuwenoude leeszaal vormde ook het decor voor de geheime bibliotheek in Harry Potter.

Terwijl ik vanuit mijn slaapkamer werk, verschijnt een pop-up met een mail van een de universiteit. Ze sturen ons screensavers van onze favoriete studieplekken door: zodat we nog hetzelfde uitzicht hebben. Nostalgisch blader ik door de foto’s.

Mijn eigen kamer is lang niet zo mooi, maar inmiddels krijg ik langzaam de draai te pakken. Met een leeg bureau, een flesje water en een kop koffie neem ik de volgende dag plaats. Ik heb een koekje van beneden meegenomen. Gelukkig mag ik hier wel eten achter mijn bureau, denk ik. Dat is dan weer het voordeel.

Lees alle columns van Lara Maassen