Toen ik hier een half jaar geleden kwam werken, dacht ik dat Henk een secundaire arbeidsvoorwaarde was, iemand die een baan in Nijmegen veel aantrekkelijker maakte. Waar aan andere universiteiten alleen aan een sleutel van een gesloten lokaal te komen was bij een bars heerschap voor wie zelfs het aanreiken van een bordenwisser al een aanslag was op zijn eergevoel, en je een vervangend lokaal voor een college twee academisch jaren eerder in veelvoud moest aanvragen, daar had het Erasmusgebouw Henk.

Zijn roem was hem vooruitgesneld. Toen ik vorig voorjaar alvast kwam invallen bij een college, bracht een collega me naar hem toe. ‘Volgende week weet hij je naam al,’ zei ze. ‘En in welk lokaal je zit.’ Ik dacht dat dit overdreven was, opscheppen over de zegeningen van de Radboud-campus, maar inderdaad bleek hij de week erna de juiste sleutel al op te vissen toen hij me zag.

Toen wist ik zeker dat ik hier een contract moest tekenen – een bewijs van de menselijke maat die deze universiteit weet te handhaven.  Een paar weken later wilden de studenten om bepaalde redenen het college een half uur onderbreken en daarna hervatten, zodat we extra tijd nodig hadden. Ik durf te zeggen: een dergelijk geïmproviseerde aanslag op het rooster zou nergens elders worden toegestaan. Het bleek geen enkel probleem. Dankzij Henk.

Maar nu! De dienst Facilitair Beheer heeft besloten dat het sleutelloket “niet meer van deze tijd” is. Henk krijgt een andere functie.

Dat moet een vergissing zijn. Een ziel is van alle tijden, en ook van de onze. Een groot gebouw op een grote campus mag best iemand hebben die misschien nauwelijks meetbare, maar cruciale functies vervult. Iemand die de studie voor de studenten, het werk voor de docenten prettiger maakt.

Gelukkig zijn een paar jonge docenten uit het Erasmusgebouw een actie begonnen. Spoed u naar de zevende verdieping, daar kunt u tekenen! Zonder Henk wordt het werk echt minder leuk.

 

Lees alle columns van Marc van Oostendorp