Vandaag heb ik de eer voor de tweede maal als lid van de Eerste Kamer der Staten-Generaal beëdigd te mogen worden. Als ik heel eerlijk ben, was ik al behoorlijk aan mijn Kamerlidmaatschap gewend geraakt, totdat ik bijna niet herkozen dreigde te worden.

Met die gewenning loop ik met vele anderen op de hedonische tredmolen. Hebben we iets gekregen, dan wennen we eraan en willen we meer. Eerst maakte het automatische koffiezetapparaat ons gelukkig, vervolgens was de Senseo nodig om ons hetzelfde geluksgevoel geven en tegenwoordig kijken we reikhalzend uit naar de opvolger van de Nespresso om ons gelukkig te maken.

Gelukkig dreigde ik mijn zetel kwijt te raken en leerde ik die daardoor juist weer waarderen. Immers, waar we wennen aan wat we hebben, raken verliezen ons extra hard. Daarom sparen we onvoldoende voor ons pensioen, bijvoorbeeld, als we er zelf over mogen beslissen. En daarom zijn we niet bereid om risico’s te nemen als we daarmee iets kunnen winnen, maar wel als we daarmee verlies kunnen voorkomen.

Het effect is bij 4-jarigen net zo sterk als bij ouderen. Intelligentere mensen bukken hier niet minder onder, en apen hebben er ook last van. Dit duidt erop dat het psychologische fenomeen evolutionaire roots heeft en dat, hoe intelligent of oud we ook zijn, we niet met verliezen om leren gaan. Hebben we een slechte stemming, dan raken verliezen ons nóg harder. Laat mijn stemming nu juist behoorlijk slecht zijn geweest vanwege de verkiezingsspanning.

Het gras is altijd groener aan de andere kant totdat het gras voor je voeten weggemaaid dreigt te worden. Daarom neem ik met dankbaarheid weer plaats in de grasgroene bankjes van de Eerste Kamer.

Lees alle columns van Esther-Mirjam Sent