Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, van het gebeuren, laat staan of ik mensen moest uitnodigen. Stelde het wel wat voor? Moest ik mijn familie er voor uit Uden  laten komen? En Anieks vrienden? Vorige week was de jaarlijkse dodenherdenking van de Radboud Universiteit en Aniek werd ook genoemd. Pas op de dag zelf besefte ik dat het helemaal niet belangrijk is of een herdenking ‘wat voorstelt’. Een herdenking gaat om het herdenken. Samenkomen en samenzijn, voor de persoon die je kwijt bent. Soms sta ik versteld van mijn eigen oppervlakkigheid.

Om het nog erger te maken, deed de dienst me niet zo veel. Het was en bleef een kerkdienst en na twintig minuten liedjes en overwegingen begon ik toch een beetje op mijn stoel te wiebelen. Het feit dat ik van een aantal gedichten geen reet snapte (Zapatero, iemand?) en dat het koor best wel experimentele stukken zong, hielp ook niet erg. Mijn vrienden en familie waren daarentegen wel onder de indruk. Lauts zei dat hij het heel fijn vond om erbij te zijn, een moment om weer even echt bij Aniek stil te staan. Tsja. Voor mij is ’t anders.

Als  ik Aniek heb gemist na een dag op de uni, geef ik als eerste na thuiskomst haar foto een kus. Het is de foto die ook op de kist stond bij de uitvaart, lifesize. Soms klets ik er wat tegen en soms zit ik ermee op de bank. Ik links, Aniek rechts, televisie kijken. Als er wordt gevochten in de film dan houd ik mijn hand voor d’r ogen, want ze kon niet tegen geweld.

Voordat ik de deur uitga, zet ik vaak al Anieks knuffels om de foto heen en toen het nieuwe album van Slipknot uitkwam heb ik, voordat ik ernaar ging luisteren, eerst Anieks foto in de andere kamer gezet, want die muziek vond ze verschrikkelijk. En twee keer, toen ik echt in de put zat, heb ik geslapen met de foto. Het gaat ver, dat besef ik, maar het hielp. En ik moet doen wat helpt.

Aniek vormt nog steeds de rode draad in mijn leven en mijn dagen spelen zich af rondom herinneringen aan haar – vandaar dat de herdenking me niet zo veel deed. En dat anderen de dienst in de Studentenkerk juist indrukwekkend vonden vind ik fijn, maar het legt ook de vinger op de zere plek. Bijna iedereen gaat en kan door, maar ik blijf hangen. Niks is meer normaal, en niks is meer zoals het ooit was.

Lees alle columns van Sjors