Het heeft eigenlijk ook wel wat, moet ik eerlijk toegeven, de status van herplaatsingskandidaat – als je je tenminste over de aanvankelijke woede en, ik geef het maar toe, schaamte heen kunt zetten. Die woede voelde ik omdat het natuurlijk volstrekt onterecht is dat ik de dupe ben van het financiële wanbeheer op mijn afdeling. Part noch deel aan gehad, aan die tekorten, maar ze luidden wel het einde van mijn oefening in.

Tenminste, daar begint het toch wel stevig op te lijken. Waar die schaamte vandaan kwam? Dat is mij nog niet helemaal duidelijk. Misschien heel simpel vanuit het gevoel van afwijzing, een gevoel dat ik in mijn leven nog niet erg vaak meegemaakt heb – tenminste niet aan de ontvangende kant. Gelukkig worden de woede (heel langzaam en met pieken en dalen) en vooral de schaamte minder, zodat ik me met steeds minder reserves op het universiteitsterrein durf te vertonen, al ontloop ik mijn oude afdeling wel in hoge mate.

Maar goed, het heeft dus wel wat, herplaatsingskandidaat zijn. Zeeën van tijd opeens, en maar één taak: herplaatst worden c.q. mijzelf herplaatsen. Nu liggen de passende vacatures niet voor het oprapen zoals ik al eerder schreef, en gaat de meeste tijd dus niet zo zeer zitten in het herplaatsen, maar in het denken over herplaatsen. En denken, dat kan ik als wetenschapper met twee vingers in de neus, terwijl ik allerlei andere dingen doe. Op de bank liggen bijvoorbeeld, en columns schrijven. Of op de bank liggen en internetten. Op de bank liggen en een boek lezen. Op de bank liggen en mijn middagdutje doen, want het is nog knap vermoeiend ook, dat nadenken over herplaatsing. En dan moet ik ook nog boodschappen doen enzo.

Mevrouw pH-neutraal begint al een beetje jaloers te worden. Zij heeft een erg drukke baan en treft mij bij terugkeer doorgaans in dezelfde houding op de bank aan als ze mij des ochtends heeft achtergelaten. Dat relaxte, dat zou ze ook wel willen. Maar ja, zij weet niet hoe druk ik de hele dag ben geweest met denken over herplaatsen…

Lees alle columns van PH neutraal