Columnist Willem Halffman treurt om het verlies van zijn boekenkastje. De steunbetuigingen van collega's zijn een schrale troost. 'Ik wil mijn kastje terug!'

Het is even wennen, een universiteit zonder boeken. Ja, in het flexkantoor heb ik aan het eind van de gang nog wel een paar plankjes, ergens bovenaan een ladder. En dan moet ik verder maar niet zeuren. Als oudere werknemer moet ik vast wat langer wennen aan mijn nieuwe betekenisloze werkomgeving. (Als een dreinende kleuter op de eerste schooldag – “nog even wennen”.) Elders in het land hebben ze zich ook al onderworpen, dus hier moet het ook kunnen. Inkrimpen, niks aan te doen. Ga nou eerst maar weer eens aan het werk, Willem. Ouwe zeikerd.

Op de dag van leraar kreeg ik een boekenlegger om een geweldige mede-docent te complimenteren. Een boekenlegger!

Dat was best zuur, zeg.

Ik krijg wel steun hoor, van collega’s in het gebouw en daarbuiten. Dat het zo absurd is, terwijl er nog wel ruimte genoeg is voor boekenkasten in die werkkamers. Dat het bizar is, een universiteit die geen boeken meer wil. Dat de bestuurders nog zo hadden beloofd dat we onze ruimtes zelf mochten inrichten. Schouderklopjes, sympathie, steunbetuigingen.

Maar mijn boekenkastje krijg ik daarmee niet terug!

Het politbureau is onverbiddelijk: Njet! Gelopen race. Operatie geslaagd, patiënt overleden.

O tempora, o mores. Enzovoort.

Maar die bezuinigingen dan? Laten we die ook als een soort noodlot over ons heen spoelen? Of leveren we een krachtig protest? Moet we nu alwéér duidelijk maken waar de leraren vandaan komen, de dokters, de rechters, de industrieën van de toekomst? Besparen op kennis is gewoon dom en slecht voor het land, ook voor de boeren. Dus solidair met z’n allen de straat op, de rug gerecht en de kelen luidruchtig!

(Roep dan voor mij ook even: “Schoof, ik wil mijn kastje terug!”)

Ondertussen begint mijn vak “Geschiedenis van de Biologie”. Dan sleep ik koffers vol boeken de collegezaal in en draag voor uit Darwin, koketteer met folianten van Merian en Buffon en probeer studenten te verleiden tot het lezen over eugenetica en Lysenko.

Nee, geen papertje, maar een monografie, met diepgang.

(Lukt soms!)

Daarna duik ik de bibliotheek in, om aan een tentoonstelling te werken over onze fantastische collectie oude flora’s. Gewoon, uit liefde voor het oude papier.

Boeken.

Achter glas, met een slotje erop.

Om je te vergapen aan hoe het vroeger was.

Lees alle columns van Willem Halffman