Als ik ze zo zie lopen, heb altijd even een déjà-vu. Dan zie ik mezelf weer lopen, zo’n 38 jaar geleden. Recht uit de protestants-christelijke Betuwse klei getrokken, zo goed als voor het eerst in de grote stad – compleet overdonderd door alles wat ik tegenkwam. Ik keek mijlenver op tegen de universiteit als instituut en tegen mijn medestudenten die allemaal zo veel slimmer en meer ontwikkeld leken dan ik. En dan ging ik ook nog eens iets studeren waarvan ik geen enkel idee had wat het inhield, want die opleiding had ik in een opwelling gekozen om redenen die niets met de inhoud van de studie of de mogelijkheden daarna te maken hadden.

Eigenlijk zou ik economie gaan studeren in Rotterdam. Niet dat ik wist wat dat precies was, maar met economie zat je in ieder geval later wel goed. Ik moest dan natuurlijk wel op kamers, en er was vanuit de thuissituatie verdomd weinig animo om dat financieel te ondersteunen. Ik zou bij een bejaarde tante kunnen gaan inwonen, was het ‘compromis’ – daar zat ik bepaald niet op te wachten. Dus maar naar het katholieke Nijmegen en in godsnaam maar thuis blijven wonen. Deze politicologiestudent (economie werd hier toen nog niet gedoceerd) van vóór de OV-kaart ging dagelijks op en neer met de brommer. Een jaar lang, om daarna wél in Nijmegen te gaan wonen.

‘Het duurde even voor ik van mijn tomeloze ontzag voor de universitaire wereld af was’

Het duurde even voor ik van mijn tomeloze ontzag voor de universitaire wereld af was. Dat gebeurde pas toen ik er mijn eerste baan kreeg, denk ik. Toen werd mij duidelijk dat zelfs mensen zoals ik daar dus gewoon konden werken, en nog niet onverdienstelijk ook, al vloog ik met wisselend genoegen van de ene aanstelling naar de andere. En nu, in de herfst van mijn carrière, zit ik dan eindelijk op de plek waar ik altijd heb willen zijn. Een mooie onderwijs- en onderzoeksbaan: de core business van de universiteit.

Die onzekerheid en dat ontzag zie ik terug bij de eerstejaars die onze campus sinds deze week bevolken. Geen idee hebben ze nog wat er komen gaat, geen idee of ze op hun plek zijn en hoe ze zich tot die universitaire wereld moeten verhouden. Maar er is hoop: als zelfs ik hier heb kunnen aarden, dan moet het goedkomen!

Lees alle columns van PH neutraal