De universitaire werkdruk is hoog. Dat is algemeen bekend. Er zijn echter kneepjes om werk de kop in te drukken, zodat je toch nog tijd overhoudt om wat te patiencen.

Een overlevingsgids.

Allereerst is het belangrijk om druk te zijn. Om werk te drukken, moet je voortdurend uitstralen hoe vreselijk druk je al niet bent. Dat werkt het best met lichte geïrriteerdheid, een subtiele dreiging van woedende verontwaardiging, want professionals zijn extreem conflict-mijdend. Zo schrik je alvast een heleboel werk af.

Hardnekkig dreigend werk buig je om. Aanstaande collega’s zijn een makkelijk slachtoffer: die hebben het nog niet druk en zijn weerloos, want ze komen pas volgende maand. Of wijs erop dat deze klus te vroeg komt, omdat we eerst het besluit of project van een ander moeten afwachten.

Als iemand je alsnog werk weet toe te schuiven, suggereer dan meteen om het sámen te doen. Want wie kan er tegen samenwerking zijn? Zo krijg je niet in je eentje de schuld als er niets gebeurt. Vervolgens prijs je met veel stroop de expertise van je teamgenoten, die natuurlijk veel meer ervaring hebben met deze taken. Ze zullen zichzelf niet zo gauw incompetent verklaren.

Bij hoge nood en gebrek aan competentere collega’s, kan je de aandacht richten op ondergeschikten. Die zijn wellicht niet competent, maar moeten de kneepjes van het vak natuurlijk nog leren en krijgen zo mogelijkheid om zich te ontwikkelen. Jij kan superviseren.

Strategische afwezigheid is ook een sterke: voel je de bui al hangen, dan ben je helaas verhinderd bij de vergadering waarin het nare werk jouw kant op dreigt te komen. Ga die dag gewoon rustig thuis werken (patiencen).

Als bij onheil taken dan toch op je bord belanden, moet je beseffen dat het meeste werk verzonnen werk is: als het niet gebeurt, is dat meestal geen ramp. Knik beleefd en erken het grote belang van deze kwestie en doe vervolgens vooral niets. Als het echt belangrijk is, sturen ze wel een herinnering. Pleeg desnoods een Rutje: je kan je deze opdracht niet zo herinneren.

Je bent definitief van werkdruk verlost als iedereen eindelijk beseft dat je van teflon bent en al het werk onherroepelijk van je afglijdt. Een kwestie van patience.

Lees alle columns van Willem Halffman