‘De mens is de maat van alle dingen’, leerde de filosoof Protagoras mij al op de middelbare school. Nou, zeg maar gerust, ‘íeder mens is de maat van alle dingen’. Zoveel mensen, zoveel meningen. Dus ook over wat ik nu voor werk zou moeten gaan doen. Mijn collega’s vragen of ik nu op die volgende tenure track vacature bij het Donders ga solliciteren, of op de UD-plekken in Groningen en Leiden. Want ik ben echt een prototype wetenschapper, dit werk is echt voor mij gemaakt!

Mijn vader, projectmanager in ruste, veert op als ik vertel dat ik op sollicitatiegesprek mag voor een baan als projectmanager. ‘Je kunt goed hoofd- en bijzaken scheiden, en op resultaat sturen, je hebt het echt in je!’. ‘Waarom niet voor de klas?’, vraagt een lesgevende vriendin. ‘Je kunt zo enthousiast vertellen als je hier een gastles geeft!’ De farmaceutische industrie misschien, opperen oud-studiegenoten die daar nu in terecht zijn gekomen. Mijn buren tenslotte (appgroep C-street) zien me wel een klusbedrijfje beginnen.

Hoe meer ik me in een ho(e)kje gedreven voel, hoe sterker ik de neiging voel om vooral niet aan de vermeende verwachtingen te voldoen. Het zal wel voortkomen uit een recalcitrante inborst (bij welk type werk zoeken ze dit eigenlijk?).

Als puntje bij paaltje kwam, wist mijn redelijke zelf deze neiging meestal nog net op tijd de kop in te drukken, omdat de lusten en perspectieven van het neurowetenschappelijk bedrijf de lasten uiteindelijk toch altijd ruimschoots compenseerden. Toch vraag ik me weleens af hoe het me binnen die alternatieve carrières was vergaan, als octrooigemachtigde, projectontwikkelaar van windmolenparken, of gezondheidseconoom.

Nu het wetenschappelijk bedrijf geen tegenwicht meer biedt, krijgen die recalcitrante alternatieven vrij spel. Een even bevrijdend als angstaanjagend perspectief.

Lees alle columns van Stan van Pelt