Toen ik vijf jaar oud was besloot ik homo te zijn. Mijn moeder legde me uit dat homo’s een soort extra goede vrienden zijn. Beter nog dan beste vrienden. ‘Dan wil ik ook homo zijn’, zei ik, ‘met mijn vriendje Peerke.’ Want nog beter dan beste vrienden, dat vond ik mooi.

Dertien jaar was ik toen ik samen met mijn vader een film over de bio- en seksuoloog Alfred Kinsey zag. Volgens hem moeten we elkaar niet langer indelen in hokjes als ‘hetero’ of ‘homo’, maar onze seksualiteit bekijken als een soort schaal. Nul is dan compleet hetero, en tien volledig homo. Het vernieuwende: niemand is een nul of een tien. Iedereen zit ertussenin, en Kinsey schatte de gemiddelde mens een tweetje of een drietje. Zo zijn we dus allemaal een beetje homo.

Toen ik vijftien was, kwam een jongen bij mij in de klas uit de kast. Dat vond ik cool. Zo bijzonder is het feitelijk niet, maar toch zag ik het als een soort authentieke daad – een daad van gewoon jezelf zijn en doen wat je wilt.

Op mijn negentiende zoende ik een keer met een jongen. Op de Kinseys-schaal ben ik misschien wel een drie, want dat wilde ik altijd al eens proberen. Het was best prima, maar leidde ook tot verbaasde blikken bij mijn vrienden. Niet echt eerlijk, want als meisjes het doen, vindt iedereen het sexy.

Nu ben ik eenentwintig en gisteren was mijn huisbaas op zoek naar vijf homo’s voor zijn masterthesis. Hier in Krakau – met bij elke gay pride ook een anti-gay pride – is dat best lastig. Zonde, want seksualiteit is liefde. Of je nu een Pool of een Nederlander, een twee of een acht op de schaal van Kinsey bent. Hoe sommige mensen die liefde kunnen haten, is mij een raadsel.

Lees alle columns van Maarten van Gestel