In de tentamentijd noem ik mijn werkkamer op de universiteit wel eens de huilkamer. We nemen namelijk veel van de tentamens van onze studierichting mondeling af. Nu blijkt er nóg een huilkamer op de campus te zijn. In het Erasmusgebouw kun je tot het einde van de tentamentijd terecht in ruimte E2.11 om te huilen. Ik heb het interieur van deze huilkamer bekeken en verwachtte een lekkere loungebank met knuffels en dekentjes, schemerlicht en flessen whisky. Of er ook nog huilbare muziek uit de boxen klinkt, kon ik op de foto niet zien. Maar de huilkamer uit het Erasmusgebouw ziet er niet veel anders uit dan mijn werkkamer.

De traantjes van studenten lijken een stuk losser te zitten dan pakweg vijf jaar geleden. Waar het vroegâh een zeldzaamheid was dat studenten in bijzijn van een docent huilden, heb ik er elke tentamendag wel een. Je hebt studenten die tijdens het mondeling tentamen huilen en na afloop van het tentamen als ze van mij het vonnis horen: geslaagd of gezakt. En ja, er zijn ook studenten die huilen als ze geslaagd zijn. Je zou bijna aan jezelf gaan twijfelen, maar gelukkig krijgen collega’s ook huilende studenten (m/v) tegenover zich bij mondelinge tentamens.

Huilen in het openbaar lijkt een stuk stoerder te zijn geworden. Justin Trudeau, Theresa May en Frank Timmermans zijn openbare huilers en ook bij The Voice schiet geregeld een van de coaches vol. Niet zo gek dus dat studenten ook eerder hun tranen laten vloeien: huilen is tegenwoordig meer geaccepteerd. En als je dan bedenkt dat studenten tijdens een mondeling tentamen in een half uur een topprestatie moeten neerzetten. En dat ze vlak daarvoor via WhatsApp allerlei succes- en faalverhalen langs zagen komen… dan is het helemaal niet zo gek dat ze een traantje plengen tijdens dat tentamen.

Bij notarieel recht zijn we vanuit ons beroep als geen ander bekwaam om met emoties om te gaan. Dus als er iemand ook buiten de tentamenperiode een traantje wil laten, mijn deur staat open!

Lees alle columns van Lucienne van der Geld