Belg aan de Waal is zijn alter ego. Ken Lambeets streek kort geleden vanuit Brussel neer in Nijmegen en is nieuw op de redactie van Vox. De komende maanden schrijft hij over zijn ervaringen. Deel 14: de huurauto.

Ondanks de verhuizing naar Nijmegen was ik het afgelopen jaar nog vaak in het vaderland te vinden. Voor bezoekjes aan vrienden in Brussel of Antwerpen stapte ik op zaterdagochtend in de trein, krant en koffie in de aanslag. Helaas zijn de sporen tussen Nijmegen en mijn familie in het Hageland (het Toscane van België, red.) iets minder gunstig gelegd.

Omdat ik zelf geen auto heb – we wonen in het centrum en als goede Nederlanders doen we zoveel mogelijk met de fiets – moeten we er telkens eentje huren. Vaak beslissen we pas last-minute om naar België te trekken en is het model auto dat we willen reserveren niet meer beschikbaar. Niet getreurd: in dat geval krijg je een hogere categorie auto aan dezelfde prijs. In de wereld der autoverhuurders noemen ze zoiets een service, zoals ze in de wereld der autoverhuurders wel vaker dingen een service noemen die dat niet noodzakelijk voor iedereen zijn.

Voor een weekendje met vrienden in de Ardennen, een klassieker onder Belgen in december, hadden we laatst opnieuw een vierwieler nodig. Toen de jongen van het verhuurbedrijf aan de Energieweg zei dat ik een mooie upgrade zou krijgen, voelde ik al nattigheid. Zeker toen hij eraan toevoegde: ‘Dat betekent dat we u als trouwe klant zien.’ Zijn stem liet doorschemeren dat ik maar beter blij kon zijn met het cadeau, of euh, de service.

Dus liepen we op de parking naar een gigantisch blik metaal waar in de regel enkel fabriekseigenaars mee rijden, of in rondgereden worden. In het logo van de auto herkende ik een roofdier uit de familie van de katachtigen. ‘Daarmee ga je vast indruk maken op je vrienden’, zei de jongen, waarmee hij vast niet bedoelde dat ik een heel weekend het middelpunt zou zijn van hoon en spot.

Als ik de auto start, schuift het dak open. ‘O ja, dat is standaard’, zegt de jongen. Om tijdens het rijden naar de hemel te turen, denk ik er maar bij. Zo heeft de bolide wel meer overbodige kenmerken. De stoelen kan je elektrisch naar voren en naar achteren bewegen en zelfs verwarmen. De GPS werkt op Wifi, wat best vervelend is want het duurt altijd een poos eer er een verbinding is gemaakt. En de kofferbak moet je openen met een knopje op de sleutel, wat als grootste voordeel heeft dat je mensen enorm kunt laten schrikken als je jezelf achter een hoek verstopt.

Omdat ik eerst mijn vriendin en de koffers moet ophalen in het centrum, manoeuvreer ik het monster door de smalle straatjes van Nijmegen. Aangezien ik het niet gewend ben om met een truck door de stad te rijden, heb ik de hele tijd schrik om ergens tegen te rijden. Om zeker niemand tegen te komen die me kent, zet ik de auto enkele straten verderop aan de kant.

Enkel bij het ophalen van de boodschappen in de supermarkt in Bastenaken komt de grote auto van pas. Met iedere andere bak hadden we minstens twee keer op en neer moeten rijden. Aangekomen bij de gîte, parkeer ik de wagen een beetje achterin. Dan al weet ik dat het geen zin heeft om het in de politieke discussies die tijdens het weekend ongetwijfeld zullen volgen op te nemen voor de zwakkeren in de samenleving. Steeds opnieuw zal ik op dezelfde manier monddood worden gemaakt:

‘Ja, maar meneer rijdt wel met een Jaguar.’

In 2019 mag het gerust allemaal wat minder zijn.

Lees alle columns van Ken Lambeets