Ivory staat samen met bistro Flores met een 8,7 ex aequo op nummer één van het Nijmeegse smaldeel van de goed bezochte smulpapenwebsite Iens. ‘Volgens ons zijn ze op weg naar een Michelinster’, vertrouwt een zekere Rise de Iens-watcher toe. ‘Als ze zo doorgaan, komen ze er wel.’

Eigenlijk is dit vrij nieuwe, mondaine restaurant, dat volgens Iens 71 procent duurzaam kookt , boven het Vox-budget. Maar omdat Ivory deze dagen een speciaal ‘Iens Toppers-menu’ voor 36,50 euro heeft, wagen we het erop en hopen we op clementie van de rekenmeesters van de BV Radboud. Anders lappen we zelf wel bij.

De ontvangst is beschaafd hartelijk. Het publiek gaat van goed boerende vijftigers tot en met  types die me bekend voorkomen uit de collegebanken. Voor het aangeklede brood wordt 3,75 euro gerekend. Wel krijgen we de hele avond gratis kraanwater. Wiedergutmachung.

De amuse, een linzensoepje met parmezaanschuim met daarnaast een minitartaartje van lichtgerookte zalm, verwarmt huig en hart. De eerste gang kan er goed mee door. De paar plakjes uiterst licht gegrilde tonijn, een krabkroketje, wat gambatartaar, een paar kerstomaatjes en enkele dotjes avocado- en tonijncrème verdragen elkaar prima. Maar elkaar opstuwen tot onvermoede vergezichten: nee.

De crèmesoep van aardappel met gerookte forel, groene kruiden en krokante aardappel heeft minstens één snuf zout teveel gehad. Voor ons niet zo’n probleem omdat we vanmiddag een duurloop van 18,7 kilometer hebben afgeraffeld, en dus wel wat natrium kunnen velen. Maar beslist overbodig voor de gemiddelde klant. Bovendien domweg overbodig voor een potentiële smaakbom.

De spoom van prosecco, meloen en mascarpone verdrijft het zilt en is een uitstekende kwartiermaker voor de moot consciëntieus gegrilde (en niet  ‘gegilde’, zoals op de kaart staat)  hertenrug. Daarbij een jus van peterselie en geroosterde hazelnoot en een kwartet strak in het gelid gelegde groentefantasie. Beetgare knolselderij in dito groene kool gerold aan de aardse en bittere kant van de smaakregenboog. Kweepeercompôte en rode kool wat meer richting zoet en met een tikkel zuur. En tot slot een gekaramelilseerde halve stronk witlof, zowel qua smaak als bordpositie daar tussenin.

De afsluitende chocolademarquise – pure chocola, eieren, suiker, boter en room – met bananenplakjes, bananencrème en nougatine-ijs krijgt een linkse hoek van een schuimig plasje van wat vaak als verveine op de kaart staat, maar bij Ivory (waarom niet gewoon Ivoor, trouwens?) simpelweg als ijzerkruid door het leven gaat.  Goed voor ijzersterke zenuwen en probaat middel tegen hepatitis, maagpijn, hoest en koorts. En nog verdomd lekker ook. Ga zo door.

Lees alle columns van Ron Welters