Ik heb heus wel wat aan te merken op dat diversity, equity en inclusion (DEI) plan van de universiteit hoor, wees maar niet bang. Al is het maar dat de terminologie weer eens in het Engels moet – alsof we in het Nederlands niet inclusief kunnen zijn. En als iemand die nogal wat gevoelige onderwerpen doceert (geschiedenis heeft de neiging zich weinig aan te trekken van de fijnbesnaardheid van de hedendaagse mens) houd ik mijn hart vast voor wat komen gaat. Maar ik zie vooral ook positieve dingen. En dan heb ik het niet per se over de safe spaces, die zich in mijn optiek slecht verhouden tot een wetenschappelijke attitude, maar vooral over dekolonisatie als een van de speerpunten.

‘Bijna alle gebouwen zijn vernoemd naar middelbare witte mannen’

Hoewel het in het DEI-plan voornamelijk over dekolonisatie van het curriculum gaat – waar ook nog wel wat over te discussiëren valt  – zou ik vooral een lans willen breken voor dekolonisatie van de gebouwen. Van de namen van de gebouwen, om precies te zijn. Op een kleine uitzondering na (Huize Heyendael, waar mevrouw pH-neutraal en ik warme herinneringen aan koesteren) zijn alle gebouwen vernoemd naar middelbare witte mannen, wier levensgeschiedenis in het licht van nu ook niet altijd vrij is van behoorlijk nare uitglijders. Linnaeus bijvoorbeeld is als uitvinder van het rassenonderscheid bepaald niet van onbesproken gedrag en met Hugo de Groots ‘Mare Liberum’ op zak koloniseerde (en moordde) Jan Pieterszoon Coen er lustig op los, terwijl Erasmus de Joodse godsdienst als verderfelijke plaag zag – als we nog geen reden hadden om het naar hem genoemde gebouw te slopen, dan hebben we die nu wel.

Gelukkig hebben we sinds kort een gebouw genoemd naar een vrouw – wel weer wit natuurlijk, en middelbaar – namelijk Maria Montessori. En die Italiaanse Marie bleek warme banden te onderhouden met de fascistische machthebbers in die tijd – waaronder de grote leider Mussolini zelf. Ook niet iemand waar je inclusief mee voor de dag kunt komen, lijkt me.

Da’s dus altijd het gevaar, als je een gebouw vernoemt naar personen. Bij een nieuwe afslag van de geschiedenis kan die oude held zomaar een vlekje of erger blijken te hebben. En ik kan het weten, wonende in een straat die werd vernoemd naar een keurige SDAP-wethouder die later behoorlijke NSB-sympathieën bleek te koesteren. Hernoemen dus, die gebouwen. Naar bomen bijvoorbeeld. Die doen, behalve als ze omvallen, geen mens kwaad.

Lees alle columns van PH neutraal