De Leidse sectie Rechtsfilosofie klaagt over ‘linkse indoctrinatie’ op de universiteit. Ondertussen lijden de docenten zelf aan rechtse zendingsdrang, zo bleek uit onderzoek van NRC. Een columniste van de Leidse universiteitskrant Mare vatte haar hoorcolleges van een conservatieve hoogleraar zo samen: ‘Vaarwel Rechtsgeleerdheid, hallo Paul Cliteur-kunde.’

Discussies over indoctrinatie op de universiteit verbazen me. Tijdens mijn studie geschiedenis kwamen er natuurlijk een paar fervente feministes langs. Maar verder kan ik me niet herinneren dat een van mijn docenten op tafel klom om schuimbekkend het grootkapitaal te verfoeien. Middeleeuwse ambachtsgilden hadden toch een mooi bruggetje kunnen slaan naar een tirade tegen flexcontracten, maar niemand wilde deze bewandelen. Toch jammer.

Ja, de meeste academici die ik ken – dus niet alle – vallen binnen de categorie ‘linksig’. Beïnvloedt dat ook hun onderwijs? Niet tot nauwelijks, denk ik. En dat is toch een gemiste kans voor hen.

Met de verkiezingen en een reeks werkcolleges in het vooruitzicht, vraag ik me af hoe ik mijn kneedbare eerstejaars kan indoctrineren. Ik zou zo graag – zoals een van de Leidse docenten het verwoordde – me als een vader over het studentenkroost ontfermen. Ik wil hen uitleggen hoe de wereld echt in elkaar zit. En dat allemaal tussen de werkboekvragen over geschiedfilosofie door.

Maar helaas, ideologie verspreiden wordt voor mij nog moeilijk. Ik ben namelijk een nette man van het midden, een CDA’er. De christendemocratie, hoe mooi ook, indoctrineert niet zo lekker.

Zo vind ik Black Lives Matter en andere emancipatiebewegingen de noodzakelijke correctie op systematische discriminatie. Maar we moeten nu oppassen dat we niet weer doorschieten in progressief hokjesdenken. Marktfundamentalisme is bah, zeker in het onderwijs, volkshuisvesting en de zorg. Maar ik ben ondertussen wel blij met al die verschillende speciaalbieren die ik kan drinken in Samson. Of in Wunderkammer. Of in Het Haantje. Nou ja, je snapt het: de markt creëert in bepaalde sectoren ook smakelijke keuzevrijheid.

De criticus zou nu zeggen: dat midden van jou is gewoon politieke maïzena – geurloos, smaakloos, saai. Wellicht is dit zo, maar die maïzena bindt straks wel de centrumlinkse coalitie waar Nederland naar snakt.

Hoe dan ook, ik blijk te gematigd om mijn studenten als overtuigde CDA-stemmers uit het lokaal te laten marcheren. In mijn wanhoop realiseerde ik me dat ik een geheim wapen in kan zetten. Psychologen vermoeden dat je mensen kunt primen door ze heel kort beelden of woorden te laten zien. Deze flitsen registreren we niet bewust, maar ze beïnvloeden toch onze keuzes. Zo zou je bioscoopbezoekers meer geld kunnen aftroggelen door de woorden ‘drink cola’ en ‘eet popcorn’ door een film te flitsen.

Dit laatste onderzoek werd later debunked. Maar hé, ik moet toch ergens mijn hoop op vestigen. Tussen mijn dia’s met geschiedfilosofen door flits ik dus straks foto’s van CDA-voorman Wopke Hoekstra. Wopke in een groene campagnejas. Wopke die zijn hond Jet knuffelt. Wopke met de Prinsjesdagkoffer in zijn sexy rokkostuum.

En dan maar hopen dat een aantal van mijn geïndoctrineerde studenten in het stemhokje hun hand voelen trillen, het rode potlood zichzelf lijkt te sturen en dat ze opeens een christendemocratisch vakje inkleuren. Het staat vast mooi op het stembiljet, in het midden.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman