’t Is al weer allejezuslang geleden, maar ik kan me nog helder voor de geest halen hoe onzeker en bleu ik afreisde naar mijn eerste introductiedag. Met de trein naar Nijmegen – ik wist toen nog niet dat ik vele jaren later een trendsetter zou blijken met mijn start als thuiswonend student – en te voet naar een voor mij volstrekt onbekend deel van de stad, waar we hadden afgesproken bij een van de mentoren thuis. De mentor in kwestie heette Jan – de andere luisterde naar de naam Kees, dus enigszins vertrouwd bleef het voor mij als Betuwenaar nog wel, in ieder geval qua voornamen.

Bij mentor Jan thuis, ergens in West, was het een drukte van belang van aanstaande politicologen. Zo’n beetje de laatste punker zat erbij en een paar meisjes die op meisjes vielen. Dat soort meisjes hadden we in ons Betuwse dorp niet, althans niet openlijk – in tegenstelling tot een punker, die zelfs bij mij in de klas zat. Maar het meest exotisch vond ik toch wel de jongen waarvan ik dacht dat hij uit een diep en onverstaanbaar Duitsland kwam, maar die Limburger bleek te zijn.

Zouden de studenten van nu nog net zo onzeker en bleu zijn als ik toentertijd? Of is dat er in de vijfendertig jaar tussen mijn start en heden al uitgeëvolueerd door modernere en meer ondersteunende opvoedingsstijlen? Aan de ene kant hoop ik dat de huidige generatie een net wat meer vliegende start kan maken dan ik had – al heeft het ook wel weer wat om echt from scratch te beginnen en je weg te moeten vinden tussen al die exotische medestarters.

Want dat beginnen aan een studie is natuurlijk hartstikke leuk – maar eigenlijk begin je nog veel meer aan een nieuw leven. Eindelijk kun je, ongehinderd door al te nabij ouderlijk toezicht, ontdekken wie je echt bent of wilt zijn. Misschien ben je toch een nog latere punker, of een meisje dat op meisjes valt. De komende tijd zal dat allemaal blijken. En dat is allemaal welkom op de Radboud Universiteit en in Nijmegen- zelfs als je eigenlijk een Limburger blijkt te zijn!

Lees alle columns van PH neutraal