Belg aan de Waal, is zijn alter ego. Ken Lambeets streek kort geleden vanuit Brussel neer in Nijmegen en is nieuw op de redactie van Vox. De komende weken schrijft hij over zijn ervaringen. Deel 1: de introductiedag.

Twaalf vrouwen en twee mannen. Te oordelen aan de opkomst van de introductiedag gaat het goed met de feminisering van de universiteit. In de Aula, door gastvrouw Petra van Wersch van afdeling DPO ‘het kloppend hart van de universiteit’ genoemd, worden we verwelkomd met koffie en thee.

We krijgen een kort onderhoud over de geschiedenis van de universiteit die in oktober 95 jaar bestaat – ‘dat zal gevierd worden.’ Het logo met de Latijnse wapenspreuk In Dei Nomine Feliciter (Gelukkig in Gods Naam, red.) verwijst naar de katholieke wortels van de Radboud Universiteit, die tegenwoordig vooral een protocollaire rol schijnen te vervullen bij promoties, oraties en eredoctoraten. Amen.

Volgt een powerpointpresentatie met organogrammen en tientallen universitaire diensten met afkorting erbij die we ‘binnen de drie maanden’ wel vanbuiten zullen kennen. Is dat niet een beetje optimistisch?

Angela Merkel

De gastvrouw stelt ons voor aan Wilma de Koning. Volgens de vice-voorzitter van het college van bestuur doet de Radboud Universiteit het beter dan haar reputatie soms laat vermoeden, maar ‘daar wordt aan gewerkt’. Dat zullen we even later aan den lijve ondervinden, wanneer een promotiefilmpje van de universiteit op het scherm wordt geprojecteerd.

Vanuit de ruimte zoomt een camera steeds dieper in op Nijmegen en op de campus. Onderzoekers die in microscopen turen, tot de nok gevulde collegezalen en Angela Merkel die een eredoctoraat ontvangt: ze passeren allemaal de revue, begeleid door een zoetgevooisde Engelstalige voice-over. ‘Radboud University, change perspective!’ Om die boodschap mee uit te dragen, liggen er op de dienst communicatie veertien knalrode hoodies op ons te wachten. Een enkeling legt de pull over de schouders en verandert meteen van perspectief.

Lenzenkijker

‘Zie je dat rode vlekje in de verte, rechts naast de windmolens?’, vraagt een van de deelnemers. ‘Dat is het bioscoopgebouw van Arnhem.’ Op de twintigste verdieping van het Erasmusgebouw genieten we bij een heerlijk stuk Marikentaart van het uitzicht. Ieder om de beurt wijst zijn werkplek aan op de vierkante kilometer diep onder ons. Dus zo voelt het om in een ivoren toren te zitten.

Na een korte wandeling en een grote hoeveelheid trappen staan we op het dak van het Huygensgebouw, waar een enthousiaste onderzoeker ons onderdompelt in de beginselen van de Sterrenkunde. In de koepel huizen twee telescopen. Het glas van de bijna 120 jaar oude lenzenkijker werd nog handmatig door monniken geslepen. ‘Nauwkeuriger dan machines het vandaag kunnen nadoen,’ vertelt de sterrenkundige.

Eén voor één mogen we een kijkje nemen in de catadrioptische telescoop, die voor de gelegenheid niet op de hemel (‘te veel zon’) maar op het Erasmusgebouw is gericht. ‘Om de telescoop af te stellen, richten we hem wel vaker op een gebouw’, zegt de onderzoeker, ‘maar doorgaans geven de ramen iets te veel reflectie om echt naar binnen te kunnen kijken.’ Erg geruststellend klinkt het niet.

Karnemelk

Als afsluiter begeven we ons naar Huize Heyendael, de voormalige woning van margarinemagnaat Frans Jurgens uit Oss waarin thans de faculty club en enkele kantoren van de universiteit zijn ondergebracht. In een kamer waar ooit een grote biljarttafel stond, krijgen we een lichte lunch voorgeschoteld. Als Bourgondische Belg speur ik natuurlijk meteen naar de flessen witte en rode wijn op tafel, maar er staan slechts kannen en flessen met een witte vloeistof uitgestald.

Integratie betekent ook wennen aan andermans spijs- en drankgewoontes, dus schenk ik me maar een glas karnemelk in. Ik neem de kleur van de melk in me op, wals de vloeistof behoedzaam door het glas en neem een voorzichtige eerste slok. Verdorie, dit smaakt zo slecht nog niet!

Lees alle columns van Ken Lambeets