Als LinkedIn niet bestond was ik het vast gewoon vergeten. En mét LinkedIn trouwens ook, ware het niet dat mijn LinkedIn-vriend Karel (met wie ik overigens een allesbehalve professionele relatie heb, hij behoort tot mijn klaverjasclub), mij jaarlijks feliciteert met het behalen van weer een mijlpaal. Dat doet hij althans vanaf het moment dat ik, toen ik 25 jaar in dienst was, in plaats van een diner met familie een borrel organiseerde voor een aantal leuke collega’s en vrienden (en, ter voorkoming van misverstanden, ook mijn familie natuurlijk, het is niet dat ik mijn collega’s prefereer boven mijn gezin). Gretig de tijd aftellend liet hij mij vanochtend weten: ‘Joepie feest. 30 jaar alweer’.

Dertig jaar alweer – ik vrees dat het nog klopt ook. Alweer drie decennia sta ik op de loonlijst van eerst de Katholieke en later de Radboud Universiteit. Tel daar nog zes jaar studie bij op, en twee derde van mijn leven is verbonden met deze campus. Lang heb ik gedacht dat de universiteit veel harder veranderde dan ik, maar een blik in de spiegel leert mij dat het tegendeel eerder waar is. Waar de universiteit nog wel eens wat ver- en herbouwt en elk jaar een verjongingskuur krijgt in de vorm van de toestroom van een nieuwe lading eerstejaars, slaat bij mij de veroudering genadeloos toe. En hoe ik ook mijn best doe dynamisch te lijken – ik val natuurlijk keihard door de mand. Al jaren. Het is alweer zo’n twintig jaar geleden dat studenten voor het eerst ‘u’ tegen mij gingen zeggen; een kentering die onomkeerbaar bleek. Want hoewel de gemiddelde student mij nu weer tutoyeert, is overduidelijk dat dat niet is omdat ik tot hun groep behoor – deze generatie tutoyeert gewoon iedereen.

Twintig jaar geleden was het een schok dat ik plotseling tot het middelbare cohort bleek te behoren, vandaag een stuk minder dat ik in het oudste kwartiel van de medewerkers zit. Alles went. Al duurt het nog tien jaar tot mijn volgende jubileumfeestje. Zet maar vast in je agenda, Karel: 1 juli 2031.

Lees alle columns van PH neutraal