Dat nieuwe gebouw voor Letteren en FTR moet gaan verbinden. Het zal een onvermijdelijke conclusie zijn in het glanzende adviesrapport, en het daarvoor ingehuurde adviesbureau is al buitengewoon effectief in het behalen van dat doel. Hoe? Niet met een internal streetscape, overlegcoupés of een volwassenenballenbak. Veel simpeler: stuur alle medewerkers van beide faculteiten een lijst met filmpjes ‘om te prikkelen’, ‘ter inspiratie’ en ‘nadrukkelijk niet ingegeven vanuit een vooringenomen voorkeursvorm’. Geef ze vervolgens enkel twee werkdagen om een stapel huiswerk te doen.

Deze aanpak blijkt een ideale gezamenlijke vijand te creëren onder de geesteswetenschappers. Want laat nou in vrijwel alle filmpjes kantoortuinen en flexplekken te zien zijn.

Zelden trokken de inwoners van het Erasmus zo eensgezind op. De theologen waren al bezig met een encycliek – Exsecrati loci flexi – terwijl de religiewetenschappers in een oecumenische druïdencirkel op hun omgekeerde aalmoeskommen stonden te trommelen. De afdeling Franse Taal en Cultuur marcheerde ondertussen bijna naar het sportcentrum om op squashbaan 4 een eed te gaan zweren.

Overreactie? Het adviesbureau is immers alleen nog maar de wensen van de medewerkers aan het inventariseren met al dat geprikkel. Toch is de kantoortuinangst en flexplekvrees niet helemaal ongegrond. Meerdere universiteiten zijn al meegegaan in dit goedkopere maar aantoonbaar disfunctionele kantoorconcept. Welke term je er ook aan geeft – hot desking, flexen of Bürolandschaft –, het leidt allemaal tot meer stress, geluidsoverlast, lagere productiviteit en zelfs minder kantoorvriendschappen.

Maar als je echt wilt zien wat een flexende kantoortuin met een mens doet, dan kan je naar een interview kijken met een medewerker van de TU Eindhoven over haar nieuwe werkplek. Ze had een eigen kantoor. Nu niet meer.

Medewerker: ‘Het zorgt ook voor meer verstoring, omdat er heel veel mensen continu langslopen.’

Interviewer, opbeurend: ‘Maar dat is een kwestie van wennen, neem ik aan.’

Medewerker, glimlacht half en kijkt met angstige ogen in de camera: ‘Dat hoop ik… Ja …’

In de outro hoor je haar in de verte nog snikken.

(Geestes)wetenschappers hebben een eigen kantoor, een eigen bureau en een eigen boekenkast nodig. Territorium is, zoals ik eerder al schreef, essentieel om te kunnen denken. Promovendi kunnen met maximaal vier op een kamer, voor de perfecte gezelligheid-productiebalans, zo lang ze maar een eigen bureau hebben.

Het is soms heel makkelijk. En doe toch ook maar die volwassenenballenbak.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman