Op mijn eerste kijkavond werd me gevraagd wat voor koekje ik wilde zijn. Mijn antwoord daarop was vast niet heel cool. Ze hebben me nooit teruggebeld. Ik, net klaar met school en jong en naïef, had er van tevoren dan ook geen rekening mee gehouden dat mijn keuze voor een koekje in verband stond met de mate waarin ik een geschikte huisgenoot zou zijn. Ik ben weggegaan met het nare gevoel dat ik iets fout had gedaan. De Amsterdamse student Kasper zal zoiets niet overkomen. In plaats van zijn geld te verspillen aan reactietegoed op Kamernet, zette hij vorige week maandag gewoon het filmpje Kasper zoekt een kamer op internet. Na twee dagen hadden al meer dan honderdduizend mensen gezien hoe de arme jongen nu nog zijn dagen slijt in de intercity Amsterdam – Maastricht wegens gebrek aan een kamer in Amsterdam. Hoe het in godsnaam mogelijk is dat Kasper moeite heeft met het vinden van een kamer is mij echter een groot raadsel. Naast dat hij nu vermoedelijk een glansrijke carrière tegemoet gaat als filmmaker, acteur en Bekende Nederlander, vertoont hij namelijk gedrag waar zelfs de meest voorbeeldige huisgenoten die ik heb gehad nog wat van zouden kunnen leren. ’s Ochtends na het opstaan flost hij netjes zijn tanden, werkt hij zijn snor bij en ontdoet hij zijn oren van oorsmeer. Daarna leest hij de krant en eet hij een croissantje. Zonder dat iemand daar om hoeft te vragen slaat hij dan plots aan het klussen. Hij weet moeiteloos zijn espressoapparaat aan te sluiten op de tl-balk boven zijn stoel en brengt zomaar een kopje versie koffie langs bij een treingenoot. Het meisje van de kiosk op het station vindt hem zelfs zo aardig dat hij zijn boodschappen niet hoeft te betalen. Hij kan zijn eigen was ophangen en ’s avonds drinkt hij whisky terwijl hij een boek leest bij kaarslicht. Het doet er niet toe welk koekje hij kiest. Als ik in Amsterdam woonde, had ik het wel geweten.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp