Ik weet het niet voor honderd procent zeker, maar ik heb toch sterk het vermoeden dat de kerstpakketten er stukken beter op geworden zijn sinds ze enkele jaren geleden zijn afgeschaft. Ik kan me nog heel goed de jaarlijkse deceptie herinneren toen we nog officieel kerstpakketten kregen. De kinderen waren er nog wel eens verguld mee, dat dan weer wel, door de spekjes die erin zaten, of het lullige zakje drop. Maar herinnert u zich de taartschaal ook nog? Ik heb mij altijd afgevraagd wie er op het onzalige idee was gekomen om de taartschaal, met een enorm lange slinger Radboudvlaggetjes, als piece de resistance in het kerstpakket te douwen.

Nu was het niet altijd kommer en kwel, dat moet ik eerlijk toegeven. Sommige dingen waren best functioneel. Zo gebruik ik nog altijd eens per jaar het zwarte verlengsnoer dat we ooit in de doos vonden – dat kleurt veel mooier bij een kerstboom dan zo’n witte. En al jaren gaat het rolkoffertje mee op vliegvakanties, terwijl ik ook al sinds mensenheugenis (en zo’n beetje als laatste Radboudiaan) met mijn rode Radboudtas naar en van het werk forens. Maar niet lang meer, verwacht ik, dankzij de fraaie (en da’s niet eens ironisch bedoeld) Radboudrugzak. Dat ding ziet er puik uit. Modieuze kleuren, lekker stevig – ik verheug me er al op om ‘m in gebruik te nemen.

Alleen die tenenkrommende begeleidende teksten altijd – kan daar niet eens wat aan gedaan worden? ‘Onderwijs en wetenschap zijn vaak een ontdekkingsreis’ – was dit de kip of het ei? Hadden we eerst bedacht om een (nogmaals, fraaie!) rugzak te geven en daarna deze dooddoener bedacht, of hadden we eerst het wandtegeltje en dachten we, ‘weet je wat, we geven er een rugzak bij!’? Wat kan mij het ook schelen. Ik ben er blij mee – dank, college van bestuur! Dat er nog maar vele kerstpakketloze jaren mogen komen. Ik laat me volgend jaar graag weer verrassen!

Lees alle columns van PH neutraal